L'ostalariá es flama nòva. Enfin, flama renovada.
Una ostalariá de las chics de Vichic.
Una ostalariá que te dises que jos Pétain, aquò deviá pudir fòrt.
La dintrada es majestuosa, los emplegats plan aimables e l'ascensor tròp pichonet, l'an pas renovat el. Pòdon pas butar las parets de l'escalièr, rai.
Prendrai l'escalièr, emai pel cinquen, vòli pas dintrar dins aquela causa estrecha.
Dimenge de tantossada.
Soparem al restaurant de l'ostalariá que lo dimenge de ser, fan sopar solament los pensionaris.
Serem los pensionaris d'un ser.
Arribam a 19h30 petantas.
La serviciala nos plaça.
Doas mametas son ja a charrar.
Son pas assetadas a la meteissa taula.
I a quauques taulas de preparadas : la sieta mesa, un lumet alucat. Compti los que sèm pensionaris.
Quatre taulas d'una persona.
Nos assetam a una taula per doas e escotam la conversa de las mametas.
N'i a una que la vesèm pas, e o regretam, que cada frasa sieuna es d'antologia. E coma es sordanha, en mai de far repetir son interlocutritz tres còps, parla fòrt.
La serviciala pòrta l'ensalada a l'autra mameta, una ensalada de pastèca, amb de tomatonas, de formatge e de baselic. Subrebona.
La sordanha : A non, non, de pastèca, ne vòli pas ! Auriatz pas de melon puslèu ?
La serviciala li pòrta de melon.
Arriba lo plat. De "peis" que saurem pas jamai quin peis es e de ris blanc, es un menut de curista, sens sal, sens grais, sens pas res. L'autra mamet se lo manja e quand la serviciala arriba a la sordanha, la vièlha li fa que vòl pas d'aquò. La cosina es barrada lo dimenge de ser, o sabètz ben, vos podèm pas preparar çò que volètz. E ben ieu vòli solament de ris. La serviciala tòrna en cosina, puèi tòrna dins la sala : vos metèm la saussa del peis? Amb de burre. De ris amb de burre.
E fa a l'autra mameta braveta : Ai ja manjat de carn a miègjorn, ieu soi vegetariana... lo ser.
Al moment del dessèrt, la serviciala, que comença de conéisser l'aucèl, pòrta pas la mossa de chocolat prevista, li demanda : E de qué volètz coma dessert? De formatge blanc amb de sucre.
L'autra mameta li ditz que non pas, es pas en cura, es venguda per lo maridatge de son felen. La sordanha li explica sa cura e li fa lo detalh de totas las aigas que deu beure. Mas l'Amorós a parlat a aqueste moment e ai pas pogut ausir los remèdis de la vièlha. Se'n caga completament lo tipe de mos estudis sociologics.
La sordanha se lèva e ven cap a nòstra taula. Es Totankamon. Un Totankamon garrèl e asmatic, que de sabla li seriá demorada per los palmons e per las articulacions.
Ieu me demandi se nos ven veire per nos escridassar, qu'avèm rigut tròp fòrt a son "soi vegeteriana lo ser" en dire "ah ben ieu es lo dimars de matin".
Mas non, ven veire la mameta que i a darrièr nosautres. Una vièlha que se ten regde drecha. Qu'a de belòias. Que manja delicadament. Que daissa la mitat de sa sièta plena. Qu'es educada amb la serviciala.
"Ah ben vos cresiái..." ò fant li va dire "Vos cresiái mòrta"!
Mas non, "vos cresiái partida". Se vei qu'entre curistas, parlan de l'aiga que bevon, de las ronhas qu'an e de l'agenda : quora òm se'n va, dempuèi quant de temps i siás, dempuèi quant de temps venes en cura a Vichèi. E pòs tanben far lo comentari de l'ostalária ont lògas dempuèi trenta ans : coma l'a ben renovada la proprietària novèla ! E tossisses un pauc, istòria de far un punt meteo : a refrescat, ai oblidat lo gilet l'autre jorn, ai pres freg, vau demandar a Antòni de me far un gròg. E se'n va, garrèla, amb son baston, cercant l'aire, en tornar dire "Vau demandar a Antòni de me far un gròg."
Antòni, es lo tipe de l'acuèlh, lo que nos a donat la cambra 559. Te dona la cambra, t'entresenha sus la vila, te vend una beguda al bar e te prepara de grògs per las mametas.
Tot lo personal de l'ostalariá coneis sas vièlhas per son nom, los fan de mamors, dison amen a totes sos capricis.
Aquela ostalariá es un EHPAD de luxe.
Me demandi se quauqu'un los prevendrà quand la mameta crebarà.
