L'infèrn del diluns de matin

Dòna SNCF, lo diluns de matin, ton tren de 6h45, me t'o cal dire, es un bocin pas possible.

Primièr, lo cai de la gara es tot plen de mond que fuman. Vòli plan que vòtes de reglaments coma pagar sa bilheta o enebir de tubar dins tot çò que t'aparten, mas a un moment m'agradariá plan que los apliquèsses tos reglaments e empachèsses totes aqueles conasses de m'enfumar los palmonets. Que crebèsson totes amb una maquina d'oxigèn dins lo cuol. E lèu.

Aprèp, quand monti dins lo tren, i a quasi pas de plaça. Ja, i a lo gròs del diluns de matin, que me passa davant e me pren la plaça que i aviá de liura (que crebe escanat per un pet cunhat!). Puèi, i a aqueles adolescentasses que prenon MA taula. Son tres: i a lo dròlle qu'a pas comprés que se penchenar a la Justin Bieber es passat de mòda dempuèi uèch meses al mens e que dormís dins una posicion de contorsionista chinesa que mon esquina, quand vei aquò, crida a l'eresia e comença de sortir las aluquetas, e amb el, i a doas dròllas, una reborsièra de la vida qu'escota la musica e l'autra que fa sos devers de matematicas, ai pas encara capitat de desvistar se copiava los devers de la reborsièra o los de Ronquet.

E i a lo conàs que legís Midi Libre. Putan, lo tipe, son plaser del matin, es de se crompar a 6h30 lo Midi Ivre del jorn e de te lo dubrir dins lo tren. Midi Libre es lo grand condòr dels jornals : 1,50 m d'ample. Aquò te pren de plaça quand siás sus un sèti d'ochanta centimètres... (l'avètz comprés lo jòc de mots, è?). E se lo tipe t'a doblidat las clucas, es 1.50m d'ample x la longor dels braces del tipe, densitat minimala 1 tipe per 3m2. Urosament, es pichonèl aquel de tipe. Enfin, aital, pòdi legir la Una e l'oroscòp, uèi, rubrica trabalh, i aurà “des petits heurts”. 'Fant, me vau encara petar lo genolh contra aquela puta de tirador del burèu!

E vos parli pas del mostachut que monta a Seta e que s'empega TOTJORN davant ieu. E pòt pas anar en fàcia de quauqu'un mai? Que los aimi pas los mostachuts ieu. Sabètz ­d'aqueles qu'an una mostacha ponchuda que rebeca suls costats? Sortís son libre e tot de long del viatge, legís en s'alisant las mostachas, o se las grata -sembla que la mostacha, aquò te fa te gratar, e coma s'es despenchenat la mostacha en se la gratant, se la tòrna alisar, grata-alisa-grata-alisa-vira la pagina-grata-alisa, e aquò , sens relambi fins a Montpelhièr.E i as d'arnas dedins? A, e tant que i soi, arrèsta lo tweed.

Çò pièger quand meme es aquel tipe que monta en Agde. Primièra error, es dagtenc. Segonda error, es penchenat a la mòda de las annadas 30 (las del sègle passat, pas las que son per venir!), sabètz aquela èrsa sul costat tota gominada. Soi segura qu'a un penche dins la vèsta per se la tornar far tot lo long del jorn son èrsa minabla. PIETAT! Que quauqu'un li diga qu'aquò's afrós! E es vièlh, aquò rai, es pas sa fauta, mas a son atge, deuriá èsser la retirada, de qué nos ven prene la plaça lo diluns de matin e nos impausar son marrit gost? Puta de vièlh! Mas çò pièger pièger d'aquel òme, es qu'a un mantèu en pel d'animal. E aquò's pas possible. Ieu, veire de borra de cuol de lapin sus un òme gominat a 7h del matin, es pas possible. E mai a Ercules, los Dieus de l'Olimp li faguèron pas aquò!

Lo tren de 6h45, sabi pas se i vau subreviure.

E puèi i a aquela paura filha de l'aire reborsièr qu'es totjorn cargada coma una muòla, que t'a una saca d'esquina mai gròssa qu'ela (çò qu'es ja un recòrd) e que sembla que pren lo tren de 6h45 per anar montar l'Anapurna. E en mai de sa saca que i deu portar l'ostal dedins, t'a una saca a costat, d'aquelas banastas que las vièlhas fan servir per anar far lo mercat, mas aquela banasta, i a una tela dessús per empachar los curioses de fintar de qué i pòt ben carrejar aquí dedins, que lo tròn de Dieu los cure, los curioses! Ela, t'agacha tot lo mond d'un aire de pitbull atalentat genre “t'aimi pas e se te sarras, te mossegui” o “se contunhas d'agachar çò que soi a escriure sus mon ordinator, te vau emplastrar”.

Aquela d'aquí, aquò's ieu.