10000 passes a Crusi

Al mes de setembre, me congosti d'anar passejar per las vinhas e de manjucar lo rasim oblidat...

Trobèri sus Cirkwi aquesta passejada "Défilé de Marie-Coquette", lo nom m'agradèt e aquò me bastèt per i anar. 

Los païsatges càmbian, aquò monta un bocin fòrt a un moment, mas va plan. Los camins son diferents, rotas, camins bèls, caminòts. De passatges solelhoses e d'autres plan a l'ombra. Aquò èra los darrièrs jorns caudasses de setembre, en caminant, faguèri volar un fum d'insèctes, es totjorn bon signe.

Faguèri puòi un torn dins lo vilatge que lo coneissiái pas, e ben es plan polit lo centre, amb de bastiments vièlhs. 
Sabiái qu'a Crusi i a un musèu que i sèrvan de plancardas de 1907, mas i èri pas jamai anada. E i poguèri pas anar, que dubrís solament lo dissabte de tantòst e ieu i anèri lo... dissabte de matin! Serà per un autre còp!

Ai estampat quauques passejadas mai prepausadas per Cirkwi a l'entorn de Besièrs. Una per dimenjada, aquí l'idèa! 

10000 passes a Banyuls

Un torn a l'aquarium del Biodiversarium qu'es un aquarium mediterranèu. Dedins i trobaretz solament des bèstias que podètz trobar dins l'aiga que i a en fàcia. Pas de làmias grossassas, pas de peisses exotics mirgalhats, non, solament la fauna del país. E tant melhor ! Las installacions son polidas, los aquariums son plan cranes, las explicacions son claras per poder reconéisser los peisses dins l'aiga e mai per de mond coma ieu que i comprenon pas res.

I a tanben un tipe jove que fa d'animacions per explicar las causas al mond o per respondre a las questions.

Aqueste aquarium es restacat a un laboratòri de recèrca universitària e se vòl un endrech de difusion, de vulgarizacion de la recèrca scientifica. Vesèm las installacions e explican l'interès de sas recèrcas.

Lo Biodiversarium, aquò's doas causas: l'aquarium, crane, que ne venèm de parlar per la partida maritima e i a tanben una partida terrestra, lo jardin mediterranèu. E ben pecaire! Rai, i anèrem pas a la bona epòca, i anèrem aprèp la secada de l'estiu doncas, de flors, ne podiam pas aver, e la femna de l'acuèlh, plan aimabla, nos o diguèt plan qu'èra una epòca rufa per la vegetacion. Rai. Mas dona quand meme l'impression aquel paure jardin d'èsser abandonat e que i fan pas grand causa... Tant vesiam ben la recèrca scientifica e l'activitat ligada a l'aquarium, qu'aquí, pecaire, avèm pas ben comprés.

Pasmens, la causa bona d'aquel jardin, es la partida pels escolans : de pèças bèlas e renovadas amb tot plen d'activitats e de bestiòtas de descubrir. 

Vaquí una estructura bicefala un pauc bancala mas ben interessanta malgrat tot. 

Banyuls, i tornarai per crompar de vinagre e per visitar lo musèu Maillol qu'aguèrem pas temps d'o far lo còp passat ! 

fins al 4 de novembre a Ceret

Avètz encara tres setmanas per anar en Vallespir veire una mòstra plan interessanta de l'artista Najia Mehadji. Benlèu vosautres sètz de mond cultivats e la coneissètz aquesta artista, mas ieu que soi una paura innocenta, la coneissiái pas e son òbra bèla, la descubriguèri dins la mòstra impressionanta que i a a Ceret. Me diguèri que tot plen de tablèus anarián ben dins mon salon, mai que mai los que son sus la fòto, mas ai pas los mejans ;) 

Trapi aquò complicat de parlar d'art. "m'agrada / m'agrada pas", mas perqué? De que nos tòca e nos sedusís, o pas, dins l'art contemporanèu? De qué fa que quicòm que sembla simple, simplàs, simplista nos pòt tocar e valer tant d'argent?
O sabi pas.

Dins l'òbra qu'ai vista a Ceret, en mai de las colors que son las de mon salon, m'agradèt lo trabalh sus lo trach del pincèl e las formas creadas que semblan fachas sens l'aver levat lo pincèl, que semblan quasi en relèu.

M'agradèt plan mai que la collecion permanenta del musèu, que fòra las ceramicas de Picasso, e ben...

10000 passes per Arle

10000 passes per Aigas Mòrtas

Aimi Aigas Mòrtas. I vau pas pro sovent.

De pas mancar la gleisòta dels Sablons amb los vitralhs de Claude Viallat. 

colleccion novèla : literatura de pòrta e de parets de cagadors.

10000 passes als rescontres fotografics d'Arles

Aprèp ImageSingulières al mes de mai, la segonda dimenjada de Setembre, abans qu'aquò siaguèsse acabat, anèrem als rescontres de fotografia d'Arle. Aquò èra lo primièr còp per ieu, e segurament pas lo darrièr de tant que m'agradèron Arle e las fotografias que vegèrem. 

De notar per l'an que ven : i cal pas anar en setembre, qu'un fum d'exposicions i son pas mai, clavadas lo 23 d'agost, es un pauc frustrant. Prenguèrem un pass jornada, vegèrem un molonàs de mòstras, aquò èra un pauc quichat e la fin de la jornada, tot se borrotla dins lo cap. E fin finala, per quauques euros de mai, auriam agut lo pass per tot lo mes e auriam pogut veire las mòstras sus tres jorns, auriam agut un pauc mai de temps per las digerir. Doncas l'an que ven, veto al pass jornada! 

Quand arribèrem lo divendres, anèrem a l'acuèlh principal prene la mapa, aital, Gileta, l'organizat del parelh, nos faguèt lo programa de l'endeman. 

La primièra mòstra que vegèrem "Gaza to America - Home away from home" de Taysir Batniji m'agradèt fòrça e pensi qu'es dins nòstre Tòp 3. Es una mòstra sus l'emigracion, amb, en mai dels tèxts de la vida del fotograf, las fotografias dels cosins rics installats als Estats Units, cossí vivon lor palestinitat d'Americans. I a tanben tota una partida sus Gaza, plan dolorosa segura, e çò que me pertoquèt mai es aquela paret çai jos, de fòtos presentadas coma las anóncias immobilièras, amb la fòto d'un ostal destrusit , la descripcion de l'ostal e lo nombre de personas que i vivián dedins.

Una autra mòstra que me pertoquèt èra Hope, une perspective collaborative, mai que mai lo trabalh de  Patrick Willocq, un trabalh situat dins un vilatjon de Garona Nauta qu'a vist arribar de refugiats. Las fòtos son de mesas en scènas de las arribadas dels migrants amb lo mond del vilatge e los refugiats que tòrnan far son ròtle : los qu'ajudan, los que vòlon pas, los qu'arriban, los que se sovenon qu'èran de refugiats espanhòls un còp èra. 

Dins lo tòp 3, la mòstra de William Wegman ! L'idèa quand te la contan  te dises "de qu'es encara aquela conariá?" mas quand siás sus plaça, siás mòrta de rire. Es lo primièr còp que vau a una mòstra e qu'ausissi lo mond s'escacalassar solets... e foguèt mon cas.
Quauques fòtos sus Libe

Puèi anèrem a l'espaci Van Gogh ont i aviá doas mòstras de dos fotografs plan coneguts : Robert Frank e Raymond Depardon. M'agrada fòrça çò que fa Depardon, tant sos films coma sas fotografias (levat benlèu la fòto presidenciala que faguèt! ) e aquí, dins aquela sala de las parets blavas, sas fòtos en negre e blanc èran plan mesas en valor, las cinc grandas al fons, aquò petava!

Puèi aprèp partiguèrem dins de luòcs un pauc estranhs, d'ostals abandonats, d'endreches que la rèsta del temps devon èsser ocupats e qu'aquí meton en servici per poder aculhir de public. E m'o cal plan avoar, aqueles endreches desmargats te fan ressortir las fotografias e las fotografias te valorizan aqueles luòcs. Me regalèri de m'i passejar! 

 

Ne vegèrem plan mai de mòstras mas ne faguèri pas de fòtos ;) 

Demorèri bocabada davant la qualitat fotografica, tant estetica coma tecnica, de fotografias a escala granda, que te prenes plen los uèlhs, de presentacions diferentas... mai o mens practicas mas totjorn interessantas e diferentas unas de las autras.

De regretar d'aver pas res vist sul país (mas benlèu l'ai mancat...), d'aver una part de las mòstras que barran abans la fin d'agost çò que t'obliga d'anar en Arle en plena sason (berk!). I tornarem l'an que ven, mas aqueste còp, sus dos o tres jorns, per o poder veire tot, amb lo temps de prene lo temps.