lo minitel, un còp de mai

 Al trabalh, an expausat endacòm dins la decoracion d'un non-luòc voide un minitel. I crosi una collèga. Pas dins lo non-luòc voide, just a costat, aquí ont an amagat las doas fotocopiadoiras que foncionan totjorn perque son a costat dels tecnicians de las fotocopiadoras.

E estrambordada, un pauc tròp a mon gost, deu carburar a de causas illicitas o que te las donan solament amb una ordonància del metge, o benlèu las doas causas dins un cocktail malurós ; ieu preni de trescalan, me fa pas gisclar l'estrambòrd mas m'apasima los problèmas de femnas de mai de quaranta ans, viure tant per susar coma un ase sens pas res faire quand fa 4º de temps, quina injustícia de vida... me soi perduda, non? 

E estrambordada, la collèga crida "as viiiiiiiiist, i a un minitèl!? ". Vòli pas imaginar çò qu'es quand es a gaudir. Que se ren que la vista d'un minitel li fa aquò de bon matin... Enfin, ela tanben a sos problèmas de femna de mai de 40 ans amb sos monta-davala irracionals. Ieu li fau coma responsa un bruch de singlar. Perqué far una frasa, aquí,  a aquesta ora, aprèp son orgasme telematic, o pòdi pas.

E contunha.

- A ben tot lo monde se devon far de selfies de nostalgia davant ! 

- Ben non, n'aviam pas a l'ostal, objècte desconegut per ieu.   (ok ai mentit un pauc, n'aviái tocat un al rectorat en 1997). Pas cap de nostalgia. 

- A oè? Ben nosautres, n'aguèrem un tre qu'aquò sortiguèt ! 

- A ben tu veniás d'una familha.... -fau un gèste de la man "nivèl naut"- de l'elèit.

La drolleta de las annadas 90 vòl rebecar tot çò qu'a totjorn calat e aquò tomba sus aquesta paura collèga bravassa. 

E aquela nècia, de contunhar : 

- Non ! Mon paire s'èra crompat tanben un maquintòch. Sabes, l'arredondit.

Non, sabi pas.

- A ben, es ben çò que disi l'elèit. 

E me cali. La reteni la drolleta de las annadas 90 que li vòl bramar dessús qu'avèm pas totes agut l'astre d'aver una familha rica, un paire geek e aimant, o un minitel, o una gameboy. Òc, ta colèra es legitima, mas pacienta un pauc, quand aurem 50 ans, levarem totes los filtres e aquò serà acabat d'èsser braveta, lor bramarem tot çò qu'avèm totjorn calat e lor bramarem l'astre qu'an agut eles. Lor escupirem nòstra colèra coma nos ploran sa nostalgia de drollets favorizats de la fin del sègle 20. 

- Ben ieu aviái pas tot aquò.

A cambiat de subjècte en parlant de sos dròlles. Se sabiá çò que pensi del fach solament d'aver d'enfants e a quin punt val mai pas me venir ploriquejar a quin punt es dificil d'aver d'adolescents. Me cali. E li sortissi : "on n'est jamais trahi que par les siens." 

Se'n va, nos disèm bona jornada amb lo sorire, en se pensant caduna que i a de jornadas mai polidas.

Romègui al mai dintre que sap pas çò qu'es es ela d'èsser transfuga de classa. Si, o sap, o aurà legit endacòm, mas sap çò qu'es de n'èsser, de s'o sentir al dintre e de trabucar dessús cada jorn.

Mas fotocòpias d'acabadas, la fau tanben la fòto del minitel, que vòli èsser de lor tribú.

- 

Cosette es pas pus Cosette

 Quand èri pichòta, i aviá doas categorias de familha : las qu'avián un Minitel e Canal + e la mieuna de familha. 

Sabiái pas a de qué podiá servir un minitel, mas aquò marcava ben de n'aver un. 

Sabiái pas de qué i aviá sus Canal +, mas se te criptavan los programas e se caliá pagar per l'aver, aquò podiá solament èsser meravilhós. 

A la fin de l'adolescéncia, me calguèt far sai pas quina manòbra administrativa per Minitel, e coma n'aviam pas, me calguèt anar al rectorat. Aquò me semblèt pas brica polit ni intuitiu lo Minitel. Decepcion de las bèlas. Uèi encara, sabi totjorn pas de qué fasián lo mond amb son minitel. Me soveni de las afichas jaunas fluo amb una femna dessús "3615ulla", las vesiam pegadas de'n pertot. Ai ben comprés, un pauc tard, qu'èra una causa porcassièra... mas cossí se fasiá çò porcassièr amb un ecran sens color, sens imatge, sens son ? Alara, se sès un mascle de mai de 65 ans qu'anava far sai-pas-qué amb Ulla, explica-nos. #estudisociologic Benlèu èra un periòde meravilhós ont los òmes s'excitavan solament amb de causas escrichas?  

E sus Canal, sabiái que i aviá un film porcassièr lo dissabte de ser, de rescontres d'espòrt e de films. Mai que mai de films, de recents, qu'èran al cinèma quauques jorns abans. Quand èri adolescenta, la sògra de mon fraire me passava de VHS de films que registrava sus Canal. 30 ans pus tard, me'n soveni encara, mercés a ela ! 

Lo minitel e Canal, aquò èra per lo mond que se podián permetre lo luxe d'aver un aparelh que servís pas gaire e una cadena de pagament a una epòca que i aviá solament 5 cadenas e totas a gratis.

La telé, l'agachi plan pauc.  Quand partiguèri de l'ostal a 18 ans, quitèri d'aver la telé. E la tornèri aver la telé vint ans mai tard. E l'agachi totjorn plan pauc. L'Amorós agacha un pauc lo balon, ieu agachi un pauc lo rugbí quand i pensi, mas ara los rescontres que volèm veire son sus de cadenas de pagament. Soi pas una manjaira de serias, n'agachèri un parelh sus Arte, agachi quauques films a la demanda sus Arte totjorn e rai. De qué fariam sens Arte? 

Me vos o cal avoar : fa quauques mes, aviái agachat per m'abonar a Canal, èra 40€/mes, me semblava ben tròp car per quauqu'un qu'agacha pas gaire la telé. Me fasiá pasmens lingueta e comptavi d'esperar la retirada per aver lo temps, o lo prene en tot cas, de demorar d'oradas a agachar d'imatges animats. 

Puèi, fa un parelh de setmanas, un paure teleoperator expleitat me sonèt per me prepausar un abonament a Canal a mitat prètz. La drolleta de la debuta de las annadas 90 li respondèt plena d'estrambòrd dins la votz "a ben òc, soliiiiide". 

Soi totjorn la drolleta de la debuta de las annadas 90 mas ara ai un salari, una carta blava e lo poder de decidir.