Uèi, cantam

De cantar sus l'aire de la Belle de Cadix: 

La bèla de Cadiz a lo cuol de galís, 

La bèla de Cadiz a lo cuol que sentís!

Es un tipe que me la cantèt e que se soveniá pas de la seguida. Quauqu'un la coneis? 

Amb aquela cançon, soi de bona umor per la setmana! :)

Reclamas

Los vièlhs ancians del blòg o los novèls qu'an tot legit (banda de psicopatas!), vos sovenètz benlèu qu'a una epòca, aviái la tissa de prene en fòto las reclamas vièlhas pintradas sus las parets.

E ben, figuratz-vos que dins ma carrièra, n'i a doas de reclamas vièlhas!

.

E per de lubrificants! 
Es un signe?

Luiz Gonzaga (1912-1989)

Uèi, es lo centenari de Luiz Gonzaga.
(Los fans de la Talvera, lo coneissètz!)
Luiz Gonzaga es una referéncia de la musica nordestina. Sens el, pas de Gilberto Gil, pas de Caetano Veloso, pas de Silverio Pessoa, pas de ForrOccitània. Es dire s'es important lo tipe! De fach, son nom lo crosi dins tot plen de cds de musica brasilièra, lo mond fan de longa de represas de sas cançons. 
Se ne volètz saber un pauc mai, sens vos prene lo cap, sus la musica nordestina e sul percors del Luiz Gonzaga, podètz legir lo capítol "Baião : larmes et armes du Nordeste" dins lo libre MPB musique populaire brésilienne publicat per la Ciutat de la Musica de París o agachar sa pagina wikipèdia ;)


Una mòstra sus Luiz Gonzaga pel centenari:



Una cançon que m'agrada fòrça "Asa Branca", la version originala:
   


Una represa de Caetano Veloso:

  (e aquí, totas las legeiras fan una pausa "dròllas, nos cal cambiar la culòta!")



Una represa dau Gilberto Gil:




La represa per la Talvera amb Silverio Pessoa (quina votz!):




Nota bene:
- me vau mp3izar l'integrala de Luiz Gonzaga a la mediatèca, espèri que l'an! :)
- se quauqu'un va pel Nordeste, al Brasil, vòli lo meteis capèl que Luiz Gonzaga! Talha granda, qu'ai lo cap gròs (la conariá, aquò pren de plaça!)

Lo vesin seriá un porcàs?

O sabètz, soi curiosa coma una lofa.
E lo vesin me tafura (mas pas ont m'agradariá).
Alara, ensagi de ne saber un pauc mai.
Demandèri a las vesinas, ne sabon pas gaire mai que ieu. Fa trenta ans que lo coneisson e ne sabon pas mai que ieu. O alara, fan de retencion d'informacions? 

Doncas, soi passada a una autra tecnica : l'agachon.
O l'espiatge de nivèl naut naut naut.
Per exemple : sa bugada.

En espiant sa bugada sus la còrda, ai apresas tres causas: 

- a un lièch per doas personas. O alara, sap pas legir las etiquetas quand compra los lençòls. O alara, vòl far creire que... O alara, dormís dins un sofà-lièch.

- carga un pijama. Pas sexy mas pròpre. Pas de traças blancas de las que rabalan sovent suls pijamas dels òmes. Es per aquò que tot plen ne cargan pas de pijama. Aital daissan pas d'indicis.

- carga de boxers sexis e non pas d'eslips. Enfin, puslèu un boxer. Cada dissabte, i a pas qu'un solet boxer sus la còrda. A, es polit, es kaki. M'agrada. Mas un? Pas qu'un? Pels sèt jorns de la setmana? Seriá un porcàs que carga pas qu'un boxer per setmana lo vesin? Lo meteis tipe que lava sa veitura de longa e que recapta tot en angle drech dins lo garatge? 

Aquela istòria de boxers, me cal saber de qué ne vira!

Teorias : 
- n'a un per trabalhar e ne carga pas la dimenjada perque la dimenjada es freedom for alibòfis
- n'a tot plen que son pas polits ni sexis e un pauc traucats, a vergonha, e gausa pas de los metre sus la còrda que tot lo mond los li veiràn sos eslips pas polits (rrooooo, Vesin, te'n fagas pas! Lo mond agachan pas aquelas causas!).
- a una autra còrda per la bugada darrièr l'ostal. 

Vau menar l'enquèsta.

Cronicas de Jerusalèm

Me soi regalada de legir Chroniques de Jerusalem de Guy Delisle, una benda dessenhada rebat de son sejorn d'un an en Israèl. Que siaguessiatz pels uns, pels autres o se comprenètz pas res al conflicte israelo-palestinian, es de legir. Capita de presentar tota la diversitat de l'absurditat de la vida de cada jorn d'aquel pichòt endrech tan complicat...
E la lectura ne nos apren de causas!

Quand aurai aprés l'arab e l'ebreu, i anarai :)

Diaporama de la BD

Ieu, tu, eles

Eu, tu, eles es un film brasilièr que vos cal veire!
Es una istòria subrerealista e vertadièra dins un endrech subrerealista e vertadièr.
Sèm dins lo Larzac dau Brasil, o Sertão, una partida de Brasil desertica, d'espacis grands, un endrech tras que rufe. Una societat a despart puèi que i a pas de societat.
L'istòria : una femna poliandre, amorosa de tres òmes e que viu amb eles. Lo sòmi d'una vida. Un òme que paga, un que l'aima, un que la poncha. La valor de convivéncia montada a la perfeccion.

A despart del scenari (basat sus una istòria vertadièra!) que los personatges i son plan trabalhats, que los actors son excellents, çò que m'a agradat mai es la fotografia dau film. I a de plans bèls, longs del païsatge: o Sertão, qu'es lo grand personnatge del film.
E la banda sonòra. Autre grand personatge del film. Es remirabla : i a de cançons de Gilberto Gil e de l'autre costat, avèm de fòrro qu'ausissèm dins la ràdio que lo mond escotan e al balèti ont lo mond van. E òc, lo film se debana dins lo Nordeste de Brasil, son mond, son Sertão, sa musica... 
Me faguèt viatjar, me regalèri!


Per mon lectorat francés, lo títol es estat revirat en "La vie peu ordinaire de Dona Linhares" : LOL aqueles franchimands! Mas, o cal plan dire, l'aficha francesa es la mai polida de totas e de luènh... La brasilièra es simplament afrosa, l'italiana sentís a comèdia amorosa nècia e la francesa es lo rebat perfièch del film!

La banda anóncia en version originala :

La Vie peu ordinaire de Dona Linhares

Ensag del mes de Decembre

Pòdi viure sens auto?

Es la granda question que me pausi dempuèi quauques meses.

L'ostal qu'ai crompat es a Chicago, dins lo Bronx, o vos ai ja dich. Un dels arguments decisius de la crompa, a despart del prètz e que correspondiá a çò que voliái dins lo limit de çò que me podiái permetre, foguèt la proximitat de la gara. Soi a mens de dètz minutas a pè de la gara SNCF ont s'arrèstan quasi tant de trens coma a la gara de Montpelhièr (a despart d'un parelh de TGV o d'Interciutats). 

A pè, a mens de cinc minutas, ai una especiariá, una farmaciá, una fornariá, un bochièr, la pòsta, una lavariá, un mètge, una banca per tirar de sòus e dos restaurants. A dètz-quinze minutas, soi al centre de Chicago. A quinze minutas, i a un "centre comercial en plen aire" amb tot plen de botigas, un multiplèxe, de restaurants e un bowling, grand temple del consum ont vau pas jamai.

I a doas linhas de bus de vila, l'arrèst es a una minuta de l'ostal. En dètz minutas, soi a la gara dels busses per ne poder prene un per ont que siá.

Per anar trabalhar al Clapàs, i vau en tren puèi en tram. Quand trabalhi a Chicago, i vau en bus e en auto quand me lèvi tròp tard per prene lo bus.

Dempuèi lo mes de setembre que preni lo tren e pas pus l'auto, pòdi dire que soi plan contenta del cambiament e ara, m'agrada pas tant coma abans de dever menar. Al mes de novembre, capitèri de pas tocar l'auto de quinze jorns e aquò me mancava pas.

Es possible dins ma vida de far sens la veitura? 

Per ara, las solas empachas que vesi son per las repeticions e las sortidas per la musica que son a d'oras e a de luòcs pas brica compatibles amb los transpòrts en comun e per anar a la botiga de bricolatge per carrejar çò que i crompi. Mas me vau informar... 

Doncas, vau far d'"ensages". Vau veire se pòdi passar lo mes de decembre sens tocar l'auto. Puèi lo mes genièr. Puèi lo mes de febrièr.

Se per aqueles tres meses "rufes" (l'ivèrn, es totjorn la mòrt!), capiti de pas tocar l'auto. Me pensi qu'a la prima, metrai ma Cagona sus leboncoin...

Qual a dich "E ben, as interès de la plan netejar abans!" ?

Dins lo cuol, te lo fotes ton esquí.

Dimenge, i aviá la Talvera a La Salvetat. 
I anèri. 
Agachèri sus lo sit de la meteo quin temps fariá a la Salvetat : pluèja e 1ºC. 
"Gèla pas, va plan". 
 Mas, ieu e lo sit de la Metèo aviam doblidat un detalh de 954 mètres: lo còl del Cabareton entre Sant-Pons e la Salvetat... La rota i èra glaçada : una patinadoira, l'auto anava d'un costat de l'autre, patinava, resquilhava, l'anarquia automobila totala. Ieu, soi de la mar. Gèla pas dins mon vilatge. En tot cas, quand me lèvi, las rotas son pas mai glaçadas. Alara, sabi pas qué faire amb l'autò dins aquestes cases, a despart de m'arrestar dins un canton e plorar en esperant qu'un Sant-Bernat me venga salvar.

Manquèri de morir cent cinquanta còps!

E quand tirèri lo fren de man sul parcatge de la Salvetat, èri ben contenta d'èsser arribada, e viva.
E a la Salvetat, fasiá pas una ora qu'i èri arribada que comencèt de nevar.
La nèu existís a la television quand soi dins un sofà. Enluòc mai. E segurament pas quand devi menar!
Montèri lèu dins l'auto per fugir aquela Laponia lengadociana. Nevava. Anavi a 30km/h. La cachavièlha del dimenge de tantossada. Mandèri de SMS a tot mon repertòri per dire qu'anavi morir congelada dins mon auto cunhada dins un iceberg.

Vaquí, es l'ivèrn e asiri la nèu.

Lo topin es vuèg

Lo topin es vuèg, visca lo topin!

Ensag gastronomic

Fa quauques setmanas, a dubèrt a doas minutas de mon ostal, dins mon Bronx, una especiariá. 
Un mini-supermercat, un pauc car mas ben practic. I crompi sovent, em me dire que val mai far viure una familha del barri que non pas Mossur Caireforc. En mai d'aquò, son plan simpatics e, o cal plan dire, una especiariá coma cal, aquò mancava dins lo barri. I aviá ben lo bochièr arab que vendiá un pauc de tot, mas èra mai que mai un pauc de pas grand-causa.
Alara, i vau sovent. 
Que siá l'òme, la femna, o lo grandàs que servís de gorilha quand la femna es soleta, son totes plan sorrisents e aimables quand dintri. Ara me coneisson e sabon que m'agrada lo chocolat negre.

L'autre jorn, dissabte de ser, de mond me convidan per suspresa a un sopar. "me cal menar quicòm". Lo frigo es vuèg. 
Una bóstia de sardas? 
Non, aquò se  fa pas. 

D'omós? Anem, zo! Tomba plan que de ceses, n'ai a bodre. 
Mas ai pas de granas de sesam (dubrís-te! De pas confondre amb la Pèira Vèrda).
"Pas de lagui, vai al Proxi!"
- Bonser! N'avètz de granas de sesam?
- Non.
- :(, bon fa pas res.
- Quant ne volètz?
- Ben n'avètz pas!
Debuta de conflicte cultural entre l'arab que me demanda quant ne vòli e ieu que me disi de qué li pòt fotre puèi que ne vend pas?
- Es pas grèu, ne volètz fòrça o un pauc?
- Ben un paqueton, un pauqueton.
- Es per qué far?
- D'omós. Mas se n'avètz pas, fa pas res, farai quicòm mai. 
- N'ai pas aquí. Mas dins ma cosina, n'ai.
E lo tipe se'n va per la pòrta de darrièr, qu'es la pòrta que mena a la cosina de l'ostal. E tòrna, amb dins un papièr plegat en còn, lo sesam que me caliá. Tròp la classa.
- Aquò's present de l'ostal. Entre vesins.

L'aimi.


Ièr de ser, dimenge, 9h del ser, aquò me peta, vòli far de ris al lach. 
O ai pas jamai fach.
Agachi sus internet.
Me cal de vanilha. 
"Pas de lagui, vai al Proxi!"
- Bonser! N'avètz de vanilha? 
- En dòlça?
- Òc-ben.
- Non, mas ai de sucre vanilhat.
E me demanda qué vòli far. Tornarmai conflicte cultural : te'n pausi ieu de questions? Mas ai compresa la diferéncia culturala e ara, respondi amb plaser. De ris al lach. Aquò li agrada pas gaire. Li expliqui mas invencions culinàrias que vòli far de veirinas amb de confituras, de còco (n'àvetz de còco?), de caramèl, que vau ensajar mai d'una causa.
"Esperatz".
Se'n va dins sa caforna al fons de la botiga. 
"Ma femna la cèrca, n'avèm de vanilha, que nos la portèt un amic de Madagascar."
La femna arriba amb una ponhada de vanilha. 
- La dòna me demanda totjorn de causas qu'avèm pas dins la botiga mas qu'avèm a l'ostal! Èra ela l'autre jorn, lo sesam.
La femna s'escacalassa e m'explica que la vanilha ven de Madagascar e que lo sesam veniá de Tunisia e comença de parlar pastissariá genre "ieu tanben m'agrada de cosinar".
Expliqui que fau d'ensages e que, urosament que soi soleta, perque de còps que i a, es pas bon. 
Rison.

Lor ai pas dich que lo ris al lach, lo vau faire amb de ris basmati que n'ai fach tròp coire. 

Sus internet, dison que cal de ris redond. 
Basmati, farà l'afar, non?