Es pas perque i a pas d'imatge que sèm als quasèrns del cinèma

M'agrada ben d'agachar los films nomats per los Cesars abans la ceremonia, istòria de me far mon vejaire e subretot de me sentir legitima per bramar "Es pas possible!", per m'estrambordar "Segur, podiá pas èsser quauqu'un mai", per m'estonar "an begut?!". La vida fa que vau pas gaire mai al cinèma : los oraris, la canha, lo prètz, la manca de version originala dins los cinèmas de ma vila, e mai que mai lo mond que pudisson,  fan de bruch, manjan de milh grasilhat,  parlan, agachan son telefonet e fan de lum dins la sala,  se lèvan abans la fin del generic e t'empachan de lo legir. Benvenguts dins ma vida. E me cal dire que l'engana de l'autre còp que faguèt una mena de stress pòst traumatic que fa que vòli pas pus anar al cinèma qu'es a un quart d'òra a pè de l'ostal. Òc, fau la drama queen, soi una femna de mai de quaranta ans, es temps d' èsser dramaqueen.

Doncas ongan, vegèri pas res al cinèma. 

Agachèri - mercés a mon abonament que còsta un uèlh - Lo Comte de Monte Cristo. Tres oras que passèron en un pas res - benlèu perque èri a trabalhar sus l'ordinator a l'encòp - a! la jòia d'aver dos ecrans ! L'istòria, la coneissiái de luènh, lo libre l'aviái pas legit, e trobèri l'adaptacion meravilhosa. Vos cal pas venir agachar de films o de rescontres d'espòrt amb ieu, que parli : comenti, encoratgi, "nooooon",  "mas quina putarassa aquel!", "atencion", sauti sus lo sofà, me lèvi, m'asseti e tòrni començar. E mai ieu me supòrti pas. Pierre Niney que tre la primièra scèna li vesèm totes los muscles - mas es aisit de lor veire los muscles als magrostèls coma a el o a TimotèChamalow - e vesèm coma nada plan. Perque ieu nadi mal alara, lo mond que nadan plan, los envegi. Mas en mai d'aquesta scèna sexi, sèm totes d'acòrdi, es magnific en Comte de Monte Cristo. Aquesta istòria es meravilhosa. Doncas se lo meritava lo Cesar de l'actor, lo public li a donat. E figuratz-vos que lo tipe que l'aguèt lo cesar de l'actor, l'aviái agachat la velha son film lo Roman de Jim, m'estrambordèt pas gaire  e lo tipe, aviái l'impression de veire MossurPatata. Alara es un ròtle que valoriza un tipe brave que brave e aquò's una bona causa, que, malurosament, son sovent los missants, los mascles alfas, los omenasses missantasses, los malonèstes que pivèlan la societat e qu'interessan los realizators de film. E dins lo Roman de Jim es un bravàs qu'avèm, dels bravasses que degun ne parla pas jamai, ni dins los filmes, ni dins los libres, ni dins la vida "E l'autre? - Oc-ben tot parièr, totjorn tan brave." Fin de la convèrsa. Mentre que aguèsse batut sa femna, agut un accident perque aviá  tròp begut, tirat sus un collèga caçaire e ben la convèrsa auriá durat plan mai. Emmèrdan aquel brave mond a venir pas apasturar la convèrsa. E lo personatge del Roman de Jim es un tipe brave que i a pas grand causa de li dire dessús. E es aquò benlèu tota la capitada del film e del jòc de Karim ai oblidat son nom e coma sèm pas dins los Quasèrns delCinèma e qu'avètz google, lo vos cercaretz son nom. Coralament. De còr e d'òc.