Los òmes son de pòrcs, la 2nda

Perqué espèran de traucar las caucetas e de t'escarraunhar los pompilhs per se copar las onglas dels pès?


.

oaf oaf oaf

Son del sit onSEXprime.fr

Uèi , es dimars gras

aimam los òmes... pasmens...

O sabètz, los òmes los aimi. Me cal plan dire tanben qu'es pas totjorn recipròc.

Los aimi coma amants, mas los aimi tanben coma companhia. un pauc coma mon chin qué. non, rooo, galeeeeeeegi.
Amb un òme, se prenèm pas tant lo cap coma amb una femna. Es mai aisit qué.

Mas, un òme; quand lo devètz suportar al quotidian, e ben, la mèrda!

E aquí, arriba la seccion novèla del blòg, una seccion un pauc girl power mas plena d'afeccion per nòstres amics los animals los òmes e basada sus d'annadas d'observacion sul terren e de mesa en comun d'experiéncias:

Los òmes son de pòrcs.

Los òmes son de pòrcs , la 1èra:

Perqué, quand an portat lo meteis eslip 2 o 3 jorns, te lo flairan l'eslip per saber se lo pòdon metre un jorn de mai???

E aquò, malgrat las traças de frenatge...

Macarèl, porcasses que sètz, i vesètz pas plan?


.

Un cavalier qui surgit hors de la nuit...

Us cavaliers si jazia
ab la re que plus volia;
soven baizan li dizia:
"Doussa res, ieu que farai?
que ·l jorn ve e la nueyt vai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, s'esser podia
que ja mais alba ni dia
no fos, grans merces seria,
al meyns al luec on estai
fis amicx ab so que ·l plai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, que qu'om vos dia,
no cre que tals dolors sia
cum qui part amic d'amia
qu'ieu per me mezeys o sai.
Ai las! quan pauca nueyt fai!
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, ieu tenc ma via;
vostre suy, on que ieu sia.
Per Dieu, no m'oblidetz mia,
que ·l cor del cors reman sai,
ni de vos mais no ·m partrai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, s'ieu no ·us vezia,
breumens crezatz que morria,
que ·l grans dezirs m'auciria;
per qu'ieu tost retornarai,
que ses vos vida non ai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Aquò's una alba de Bertran d'Alamanon. E per los que son pas d'aise amb l'occitan medieval, n'avètz la revirada en anglés aquí.

vos la meti perque es de bon comprene e las albas e l'amor de luènh, ben, es lo resumit de ma vida amorosa. So, especiala dedicaça a MonAmorós.

L'alba qu'es aquò? "Es quand lo jorn arriba" me diretz, prosaïcs que sètz.
Rai, mas bon, es tanben un genre literari de la literatura trobadoresca. A la gròssa, es un poèma que lo tipe i plora perque lo jorn arriba, la nuèch s'acaba (o ditz melhor que ieu l'Alamanon: que ·l jorn ve e la nueyt vai) e li cal partir del lièch, zo, acabada la bica, acabat lo freta-monilh, acabats los potons, vai-te'n te pinholar sus ton caval. Es l'ora de se separar. Perqué se separar me diretz? Ben, l'amor trobadoresc èra un amor adultèr, e akò marcava mal que lo marit portèsse lo cafè e trobèsse sa femna despenchenada e escambarlada amb un cavalièr que li tua los morpions a còps de lenga... Alara, lo tipe, qu'es pas suicidari, amorós mas pas kamikaze, a un collèga sieu que contra un ponhada d'èuros o una botelha de pastagàs, espia, que "gaita", e quand vei lo jorn qu'arriba, li crida "òu, los fretadors, es l'oooooooooooooora". Es un encuolat la gaita, lo tipe que te fa desquilhar en 3 mots, soi segura que lor disián "coitus interruptus" als gaitas los amoroses, mas es complicat de plaçar dins un poèma, tròp long, tròp complicat de faire rimar.


Dins ma vida a ieu, quand l'alba arriba e que me cal desseparar de MonAmorós, e ben i a pas de gaita, i a una puta de revelh que, s'èras a profechar de l'ereccion del matin, te dises que la vida es una puta.



Podètz anar legir de causas plan mai seriosas e intelligentas sus las albas dins Et ades sera l'Alba, Angoisse de l'aube, recueil des chansons d'aube des troubadours dau genialissim Gérard Gouiran.

Laissarem Degun

Vos ai parlat maites còp dau Roland Pecout.

Soi pas brica poèta, e m'o cal plan avoar, soi pas gaire sensibla a la poesia. Es aital, i subrevivi coma pòdi.

Mas d'unes poesias de còps que i a me trebolan, me pertòcan, e ben es lo cas dau Pecout. .

Quauques temps fa, vos parlèri de Mastrabelé publicat en 1999 a las indispensablas edicions Jorn. Ai tornat trobat mon libre ( visca lo grand mudadís de febrièr). Aquí lo primièr poèma:

Amb vòstrei lengas de cabras
nos raspatz pès-descauç en rara
dau plaser e de la dolor.
Amb vòstrei lengas de cabras
manjatz lei pèus-mòrtas dau lum
e lo lum es nus e a viu.
Amb vòstrei lengas de cabras
desruscatz l'aubre de la vida
e eu fa regonfle de saba
per que sa drudessa l'apare.

... escabòts, exòdi
dei vièlhs desirs,
mans e pièchs blancs encanhardits
au dintre dei clapàs de pèiras...
A miègjorn sonque prenètz vam
una poncha fons vos abriva.
Brostaires testards, vos ausissi.

amb vòstrei lengas rasposas, d'aise
espelhatz lo bèu fruch de la preséncia
fendasclatz la miugrana; sei grums roges
dins l'instant instant s'escampilhan.
La sang es chuc qu'espeta lei borrons.

Ven
sus la linha magra.
Va
per lei camins de còrda.
Li duerbètz lo còr coma d'un muscle,
d'una clauvissa,
amb lo nàisser de l'alen per cotelada.

Lo cap dau cèu dins sei dets de senestra
lo gost de la sau dins sei dets de drecha

dintra dins lo rebalum
atraversa l'encant lo poiridier
ont lei semens s'escaufan.
Ven dins lo matin de palha
la susor au cotet lo refresca.
Amb lei sieunas fams s'encamisa
dins leis estrifars s'encamina.

D'un sègle tròp repetaçat
estraçar la cortina
per que giscle una lutz
qu'escandilha adejà,
per que nasca lo mond
que de sempre èra aquí.

Bon, mas uèi, vos voliái pas parlar de Mastrabelé.

Uèi, vos vòli parlar de Laissarem Degun qu'a crebat l'uòu al mitic Ostau dau País Marselhés. Laissarem Degun es un libre amb de poèmas/cantas inediches del Roland Pecout e un CD amb de poèmas meses en musica per 11 artistas diferents e un detzenat de poèmas diches pel quite poèta. Lo pè, qué.

Ieu l'aimi plan aqueste CD. Alara, segur, i a de tot musicalament. Entre Jagdish Kreol Konnexion, Bruno Martin (D'estiu, vos sovenètz? adòri lo Cd 5 títols qu'ai), Patrick Vaillant, Moussu T, Duo Maquet Bachevalier, D'aquí Dub, Nux Vomica, Original'Occitana, Mauresca Fracas Dub o Brigitte Mouchel, deuriatz trobar vòstre bonur. Per ieu, la suspresa gròssa es estada la cançon de Nux Vomica. De costuma, Nux Vomica m'agrada pas gaire, mas aquí, sa cançon me pivèla. M'es dintrada dins lo cap e ne sortís pas. Auriatz pas un antidòt al Nux Vomica?

E coma soi plan brava, vos la meti la cançon, me diretz se vos dintra coma a ieu:

E vos meti tanben lo poèma:

Lo Romiu dei vilas matraçadas

Alara Ròch atraversèt las Ciutats ont èra la pèsta e sonhava los malauts amb las sias mans
Cronica de Sant Ròch de Montpelhièr

L'aubre de ta crotz mòu un tròç de cèu.
Un còr roge mòu l'aubre en son mitan.
Caminas dins lo segle maufatan.
Un rai se miralha en cada morcèu.

Dau mond espetat. Es ton sol conseu.
Rebat d'aqueu rau, ton èime montant
En grana, espandís son aiganha autant
Coma sa set, per de pòbles d'aucèus.

Lei país-Molòcs, dins seis arconcèus,
Veson lei Babels d'un còp s'espetant.
Tu te'n vas boscar, romiu deis instants,
La darrièra patz, lei darrièrs bacèus,

De viure, que son nòstre pan rossèu.

Lo libre-cd, lo podètz comandar a l'Ostau dau País Marselhés, profechatz-ne per comandar tanben lo libre-cd de Victòr Gelu, vos regalaretz, e se vos regalatz pas, me pagaretz lo pastagàs.

E pòdi pas parlar de Pecout sens vos recomandar la lectura d'Enrasigament o nomadisme, trajectoire d'un écrivain occitan de la fin du XXe siècle, Roland Pécout de Maria Joana Verny, publicat per l'IEO. Aqueste d'aquí, tanben me lo dedicacèt l'autora, mas aquesta dedicaça, me la gardi per ieu, lo poton la Maria-Joana se me legisses :)

E per acabar, aquò, tirat de Mastrabelé, que me farà meditar dins mon lièch quand m'anarai colcar:

“Aqueu que carcula esperlònga la vida
mai de tròp far, l'apichonís”

.

dels sexes angelics

En tornant veire las fòtos que vos metèri l'autre jorn, me disi qu'a la quequeta plan pichoneta aqueste àngel.

D'unes me diràn que los àngels an pas de sexe. E aquesta quequeta, de qu'es alara?
D'autres me diràn que s'a una quequetona, es per pissar e basta. Per experiéncia, quand quauqu'un a una quequeta se'n servís per pissar, mas pas solament.
E los mai vicioses me diràn qu'es perque las angelonas an la pachòla pauc pregonda e estrechona.

Bòf. Soi pas convençuda.
Enfin.

La causa es que la fòto, e ben me fa pensar a la cançon de Dick Annegarn, Le Père Ubu "qui avait un tout petit zizi", que lo Joan dau Peiroton la metèt sus son blòg (la cançon, pas la keketa de Dick Annegarn, banda de malpensats!).
Alara ieu, Dick Annegarn, lo coneissi pas gaire e finala, m'agrada mai quand son los autres que cantan sas cançons.
Alara, doas represas de la dicha cançon, una version d'Arno que la canta amb lo quite Annegarn e una de M.

la version de M:


Arno e Annergan:


Non, farai pas de jòcs de mots sul pichon nom del sénher Annegarn.

vòli parièr dins ma telé. Parièr, parièr?

Lo Govern de Catalonha a enfin comprés çò que ditz dempuèi un brave brieu la Plataforma per la Llengua: cal parlar catalan als estrangièrs. La Plataforma aviá fach la campanha "parla'm en català". Urosament que la Plataforma es aquí per far bolegar lo govèrn e li donar las idèas...

Dempuèi diluns, la Generalitat fa passar a la tv aquesta reclama bollywoodesca:




Tornam prene l'idèa per Occitània, gardam la musica mas cambiam la frasa per un "parla occitan a tos enfants".


.

un pauc de cultura, mila dieus!

Ai decidit de dubrir una rubrica de mai (òc , una de mai que contunharai pas jamai, òc, e alara?). I parlarem de literatura. Enfin non, parlarai pas gaire. metrai de tèxtes que m'agradan. benlèu dirai perqué m'agradan, benlèu pas.
Anem zo.

La Mòrt de Còstasolana

Còstasolana esperava los perdigalhs e aquò es la mòrt que venguèt. E la mòrt qu'èra per los perdigalhs serviguèt per el. E los perdigalhs que devián èsser freges a l'uòlh neblat a l'ora que lo solelh trascòla, a nuòch èran encara cauds e vius, e son sang que deviá enrogir las pèiras blavas del gravàs èra encara escondut dins la tenèbra de sas venas e corrissiá jos la pèl a cada còp premsat d'aqueles còrs sarrats coma de ponhs de colèra. Mas las pèiras aguèron sa part de sang roge, lo de Còstasolana, perdequ'èra dich e escrich qu'a aquei jorn lo sacrifici del sang se deviá complir per aquel luòc desèrt de nòstra tèrra jos un cèl morent, e l'alen d'un vent que n'a vist d'autres. Còstasolana vogèt sus lo gravàs tota la calor de sas venas, son sang vengut de l'escuresina del siu còr e coma susprés de tant de lusor e de tant d'espandida rajava doçament sus los ròcs e serpatejava coma un que sap pas ont vai.
Se crocava als fils de l'èrba, a las broquilhas de frigola, davalava dins los trauquets entre las pèiras e fumejava doçament e l'èr ne tremolava.
Còstasolana, esperava los perdigalhs e sabiá pas perdequé èra aquí, espandit sus lo ventre, amb aquel tendrum que li fasiá mirar de tan près e amb tant de paciéncia las èrbas, las peiretas, e un trauc de formigas.
Còstasolana, a l'espèra dels perdigalhs aviá vist lo solelh de plomb, sus son cap, davalar doçament dins lo cèl e jogar entre las fuòlhas de la blaca ont s'èra amagat. Las moscas de l'estiu rodavan davant sos uòlhs dins la lutz daurada d'aquel endrech del mond ont lo temps semblava arrestat de tant qu'èra grand lo silenci, e suau l'espaci, e caud l'èr entre las brancas. Al travèrs de las fuòlhas e de sos rebats, l'uòlh agut de Còstasolana traucava fins qu'al mitan del gravàs ont aviá pausat sa granada. Tres jorns de seguida, los perdigalhs èran venguts dins la tantossada, e las espigas rascladas èran demoradas, sola marca qu'èran passats, amb una pluma rossèla, benlèu, pausada sus un ròc, per la man leugièra de l'aureta.
Còstasolana esperava los perdigalhs, assetat sus un ròc. Lo temps passava. Lo solelh adejà èra vengut a l'auçada de l'uòlh, de tant qu'èra bas sus lo sèrre. I aviá un brieu que se sentissiá de formigas dins los botelhs. Pacient e sofrent, crentant qu'un movement, tant tèunhe que siá, li faga mancar sa caça, tenguèt tant coma poguèt. Mas lo vèspre veniá; l'ora de la clocada èra passada. Còstasolana finiguèt que i poguèt pas téner. Se quilhèt drech. Dins aquel movement son arma se virèt cap a son ventre. E perque la mòrt aviá mes son det sus lo quichador, un det de branca seca, mai tèunhe que lo pichòt det, Còstasolana faguèt dos passes de gigant per sortir de sa blaca e se venguèt espandir sus las pèiras, dins lo pelenc.
Sus lo còp, dins l'òrra cremeson que s'èra dobèrta en el, mièg assucat per lo bruch de tròn e coma picat per un ulhauç, aviá mandat un crit que s'èra perdut en un planhum lent que s'amaisava. Aviá finit per se trapar melhor, lo mal veniá mai sort, e Còstasolana se sentissiá, del mai anava, mai leugièr. Venguèt un moment que lo silenci èra tan grèu a son entorn, tan suau coma un velós fin, traucat de belugas blancas, que se pensèt de se virar per podre cridar que lo vengan quèrre. Son còs li semblava qu'èra leugièr, de pluma; e de còps que i aviá res en fòra d'el e de son estrange pensar, e qu'aviá pas pus ni braç ni camba. Dins una eternitat d'esfòrç finiguèt per se virar d'esquina e, dins lo còp que se repausava sus son lièch de pèiras, aguèt la sentida que tombava, tombava tot al còp e sens fin dins un voide ont vonvonejava un tavan dins una ronda inacababla. Aviá barrat los uòlhs dins lo vertolhon que fasiá tot virar a son entorn. Esperèt un brieu. La patz tornèt dins sa sentida. Es tot escàs s'una calor grèva lo restacava a son còs.
I aviá pas que tres peiretas que li tornavan lo recòrd de sa man, de sos dets que jogavan amb l'amistat dels ròcs e de la tèrra.
Se remembrèt dels òmes, dels ostals, de las vinhas, mas aquela pensada passèt dins lo cèl de son esperit, coma una volada d'aucèls lonhdans. Foguèt lèu esvanida. Picava coma una campana d'aur, lenta e segura, coma una claror de matin,una campana doça, e que lo sonava e que menava son pas, son pas alat sus la poncha de l'èrba, sens la tocar. Era luònha aquela campana, tan luònha qu'a caminar sens fin jamai non l'auriá gandida. Mas lo sonava e sa crida èra doça coma una lagrema d'esmòu.
Quand dobriguèt los uòlhs, i aviá benlèu cent ans qu'èra aquí, benlèu una minuta, un èr fresquet li baisava la gauta e lo front. La nuòch davalava doçament. Ara i aviá pas pus de tèrra. La tèrra èra dins son esquina, se pensèt que coma un gigant, amb sas espatlas ont las sentissiá, la portava sol. Era detràs. Còstasolana èra sol a la cara del cèl. Vegèt de fuòc s'alucar dins lo grand gorg de l'èr, o tremolar coma de ciris de penitents o de romieus caminant dins l'escur cap a qualque nadal celestial. Era aquí sol davant la nuòch coma Dieu quand l'aguèt facha. Sol e sens mans per lo distraire de son eternitat.
Ara s'èra calada la campana. Montava de ras de la tèrra un tèunhe bronzinament, montava coma un fum amb de rebats de lutz, montava fins qu'a romplir la nuòch. Era coma l'alen seren del mond. Era lo sieu alen, l'alen de sa vida solitària dins lo cèl sens fin. Tot lo cèl tremolava d'aquel còr umil coma aquel dels grilhs de l'estiu e aquò èra l'alen de Còstasolana. E son esperit èra al centre d'una ròda lusenta ont l'estelum virava coma un vaissèl que gira e vai s'aprefondir.
Quand la mièjanuòch aguèt rendut lo bòsc a la salvatgina que se sona de luònh dins l'escur, Còstasolana finiguèt. Beluguejava lo cèl de totes sos fuòcs. La tèsta de l'òme èra una pèira entre las pèiras.
Lo vent jogava amb sos pels.

Max Roqueta, Verd Paradís

Lo primièr tèxt de Max Roqueta que legiguèri, èri en terminala. Que la professora ne siaga aquí grandmercejada :). Puèi legiguèri Verd Paradis. Tot. E lo vau tornar legir aqueste ser. M'agrada perque es poetic, perque es crudel, perque es trist, perque la vida i es plena de mòrt, perque bolega quicòm aquí dintre mas sai pas qué.

M'agradariá de veire Vèrd Paradís , adaptacion en corts metratges dels racontes.

Frasa del quasernet

"j'ai une réservation pour une place qui n'existe pas"

Benvenguda dins lo subrerealisme del país d'Alice in wonderlandde la sncf.

Cavalié en diacronia

Sul sit remirable de la Rampe Tio, se pòt veire de videos dels espectacles que viran pas mai. I aviá una pèça que n'èri fan fan fan, que la veguèri sai pas quantes còps. Coneissiái las replicas de memòria e me pissavi de rire a cada còp. Es Cabaret Gavach... amb un Laurent CAvalie qu'èra pas encara conegut mas qu'aviá ja lo gaubi amb son acordeon.

Cabaret Gavach
envoyé par LaRampeTIO

ten, ne profechi per vos dire que lo Cavalié sortís un album en solo, I podètz joscriure tre ara. Sortís coma per Du bartas e la Mal Coiffée, jol label solidari de Sirventes. òsca!

(anatz escotar la musica! Marieta, Peire de la Sauma, ... es per vos faire biscar ;))


.

lo quasernet

Per ara, escrivi pas grand causa. Devètz pensar "li arriba pas res mai, a pas res mai de nos contar, bica coma un conilh, trabalha coma un chinés, es mòrta".
Alara, tot es un pauc vertat ( a non, biqui pas coma un conilh, mas es akò de se trobar un amorós a la capitala) mas, ai pas jamai de manca d'inspiracion. E vos vau donar mon secret:
Ai un qua ser net.

Cossí comencèri a escriure dins un quasernet? E ben mon amiga CelinaDion me faguèt present, un jorn qu'aguèri lo Kpès de mon primièr quasernet, caliá plan que li trobèsse una utilitat. Alara, a de qué servís mon quasernet??
E ben i escrivi çò que vesi o ausissi. Una frasa que me fa rire, una situacion que me pertòca, lo retrach de quauqu'un... E me disi que, amb tot çò que i escrivi, akò me farà de matèria pel blòg quand saurai pas de qué i marcar...

Ai quand meme una particularitat. Los escrivans, los que se prenon lo cap, escrivon sus de quasernets en cuèr o sai pas de qué, e ben ieu escrivi sus de quasernets afroses...
Lo de CElina es un chin nèci e l'actual es una orror sens nom... vos daissi remirar.






Preni mon primièr quasernet,
lo dubrissi
e la primièra frasa marcada es .... (musica de suspense please)

" lo primièr que banda encuola l'autre"

Soi fan.

Ai pas jamai capitat de la tornar plaçar.

perque m'agrada

Al Clapàs, quand montatz aquela puta de baloard que monta regde entre lo plan Albèrt 1èr e lo Peiron, passatz dabans lo pargueton de las tòrres ont i a una placa d'omenatge a Jaume 1er, passatz la fac de medecina, puèi a esquèrra, viratz lo cap, sabètz pas tròp perqué e vesètz aquò:

la paret de la fac de medecina e la pòrta de la Catedrala. Un dels endreches que mai m'agradan dins la capitala.

Especiala dedicaça a La Marieta e al Peire de la Sauma.

Manifestacion dels estudiants e ensenhaires al Clapàs

L'arc de Triomf de Montpelhièr, amb darrièr, lo Peiron

dabans lo tribunal

La galina la galina

- Lo pòrc es lo sol mamifèr que mangi
- E de polet, ne manjas pas?

De còps que i a, ai vergonha.

Las alas de l'esper...