Gileta, mal agusat (1)

Gileta a totjorn lo gèste lent e precís.
Es pas un poèta bracejaire. 
A lo gèste lent e precís.
Cada gèste correspond a quicòm.
Aquò deu venir de sa formacion scientifica.
E aquò me càmbia, perque dins mon còs a ieu, ai las mans qu'an montat una republica independenta e al dintre de las mans, ai los dets qu'an margat una confederacion anarquista.

Figuratz-vos que, ara, acusan mon còs de subversion del còs amic.

Tot comencèt de matin : la cafetièra de l'ostal de vacanças, la coneissiá pas. Èra una d'aquelas que semblan las professionalas del bar. La metèt en marcha en dire que quand èra jove aviá trabalhat dins un bar. Mas lo cafè, la mitat se vogèt a costat.

A miègjorn, al restaurant, lo servicial èra a mand de nos daissar la sieta sus la taula, te vaquí lo Gileta que te  faguèt tombar son veire de vin, e aquò me ragèt dessús, sul camisòt, sul denim, la totala. E lo servicial nos las donèt pas las sietas que li caliá netejar lo vin vojat sus la taula e pel sòl. Gileta, que voliá ajudar, ne faguèt tombar la banasta de pan. Ieu mòrta de rire, demandèri las sietas, i a de prioritats dins la vida.

De ser, per agachar lo balon de la copa del mond, se dubriguèt una cervesa. La cervesa petèt, se vogèt per tot per la taula del salon e pel sòl. 

Quita enfin d'èsser perfièch.
Aquò pega e aquò m'agrada.