Sine Die - Jorn 6

Diluns, venguèri en cò de l'amorós. 
Lo trabalh, lo fau de l'ostal, de quin ostal que siá ont i aja internet.
Aquí, alai o endacòm mai , es çò meme.

Doncas, se cal èsser embarrat a l'ostal sens sortir ni veire degun mai, tan val èsser dos e poder bicar. 
E que l'autre te pòsca portar ton paracetamòl se jamai as agantat lo caronhavirus.

E coma l'ostal de mon amorós es plan mai bèl e confortable que mon trace d'ostalòt, i sèm. Sine die.

Aviái lo TGV a 13h30. 
Tot lo matin de diluns foguèt estranh, e, o cal dire, desagradiu.
Los afars, los aviái preparats : una maleta cargada de libres. Quauques libres de legir pel plaser, d'unes pel trabalh e los quatre del programa per aquel oralàs d'agregacion que me cal ben trabalhar, emai sachèsse pas quora seràn los orals + los corses de l'agreg. T'aviái una maleta pesugassa, que t'aviái pas qu'una paur : que petèsse en camin. Mas, òsca manòsca, a tengut e es encara entièra. Es pas polida mas ten la rota. Aviái tanben ma saca d'esquina de l'escòla, pesugueta tanben, e una banasta amb de libres mai, d'uòus de las galinas de ma maire e d'òli de Clarmont. Perque dins la vida i a de prioritats.

Tot lo matin, t'èri a recaptar l'ostal, netejar, veire de pas res doblidar, tornar virar dins aquel ostal coma un pòrc malaut.

E quand barrèri la pòrta, las questions "quora tornarem?" , "cossí tornarem?", "cossí auràn cambiat las causas?" "cossí serem totes?". " E me petaràn pas l'ostal per me prene lo manjar dedins?"

Una peta sus l'aprèp. 

Mas lèu, tornèt la peta de l'ara. 

Aviái pres una 1èra classa, o vos diguèri.
Aviái pro de plaça èri sola, la persona mai pròche èra a dos mètres, tranquillon milon fins a París. 

Gara de Lion, cal cambiar e anar a Sant Làzer. Òc, anar en cò de l'amorós es coma jogar al Monopoly.

"Pren un taxi, lo metro es clafit de monde". 
Mon vièch, còsta un braç lo taxi ! Prenguèri lo metro. La linha 14 automatizada coneis pas los problèmas umans, que siaguèsson las caumas o las epidèmias. Fin finala, i aviá pas gaire de monde. 
A Sant Làzer, totas las botigas èran tampadas. Aquesta gara es mai un centre comercial qu'una gara. I a tres estancis de botigas e amontnaut en mai de far las botigas e cagar per nonanta centims, pòs prene lo trin. E ben, de veire totas las botigas tampadas, los que venon d'entrepans tampats, lo BurgerRei, l'Estelabucks que son totjorn clafits de mond, tampats tanben e ben aquò fa estranh. Mens de monde que de costuma, mas plan de monde pasmens
T'avián totes una masqueta o un tapa-nas.

Lo tren, abans èra un Interciutats, ara es un TER, mas lo prètz a pas cambiat, aguèt 20 minutas de retard, aquò tanpauc a pas cambiat. Es una linha tan problematica que i a una associacion d'usatgièrs de la linha París -Cherborg e que solament la mitat dels trens son a l'ora! Per comparason, los TER d'Occitanie son a l'ora per 90% d'entre eles, francament es pas mal ! 

Sul cai de las linhas normandas, un fum de monde. Totes encara mai cargats que ieu : una maletassa, una saca d'esquina de 60 litres, un imac dins son carton per contunhar de trabalhar ont anaràn, una bicicleta, un chinet dins una saca e que sabi mai encara. 
Un inventari a la Prévert.
O un inventari del migrant que pren çò essencial perque o sap que sap pas quora poirà tornar.

Aquí tanben èri en primièra classa.  M'installèri a una taula de quatre per poder trabalhar, perque, non, soi pas en vacanças.
En diagonala, s'installèt un jove. Las que las. Amagat darrièr son eissarpa que s'aplicava de se tornar metre regularament davant la boca. E en doas oras de viatge, se lavèt quinze còps las mans amb un botelhon escrich en turc, sentissiá fòrt l'alcòl e lo limon. S'aconsomiguèt un paquetàs de còps. Se sentissiá pas ben lo tipe.
De l'autre band del corredor, un paire e sa filha, totes dos amb de masquetas gròssas. La filha, los uèlhs confles e roges, s'endormiguèt mai d'un còp ela tanben. E lo paire que m'agachava negre tre que tossissiái. E ò, ieu ai una bronquiti dempuèi tres setmanas, es pas la meteissa causa! Se tocavan un l'autre lo front, lo pel... se susvelhavan la febre? 

A l'arribada a la gara, pas degun sul cai. Avián totes recebut mon SMS "Vengas pas sul cai, espèra-me dins l'auto." 
Eriam nombroses a davalar d'aquel tren, totes cargats coma de muòlas. Èran nombroses a nos esperar sus un parcatge plen. 

Los parisencs an fugit París, son tornats a cò sieu, lor ostal vertadièr, lor país vertadièr, ont an las rasigas, la familha. A! Ne son pas tan fièrs ara d'èsser de putas d'aparisenquits! Tre que i a un problèma, la fugisson sa capitala e son ben contents d'i tornar dins sa familha de parpanhàs! Benlèu los (nos) farà soscar sus nòstra centralizacion, nòstra iperurbanitat, nòstra desconnexion del mond. 

E ieu, e ben èri pas fièra fièra d'èsser per aquel mond que semblavan totes malautejar. 
Alara, veirem ben se soi passada entre la ronha e lo colerà. Entre lo tram clapassièr, los corses e los corredors plen de mond mai o mens malauts, lo metro parisenc e lo tren parifug, veirem ben dins una setmana se soi totjorn en forma. 

Inch Allah !