Ma maire profiècha de la crisi per sonar cada jorn, e mai de còps mai d'un còp per jorn. Respondi pas a cada còp, los parents, aquò's coma los dròlles, los cal educar e los cal pas acostumar a de causas qu'aprèp poiriás regretar.
E a cada còp demanda de novèlas de monamorós. De fach, demanda mai de novèlas d'el que non pas de sa filha tant aimada. E a cada còp, al prenom del tipe apond "pecaire."
Ara, a un nom compausat l'amorós. En plaça de JacquesHenri, JeanKarim, PèireGuilhèm o GuyLux, el s'apèla MiqueuPecaire.
Me ramenta que quand presentavi MiqueuPecaire a d'amics o a de mond que coneissi, totes li disián "coratge". Sas, la tapa sus l'espatla, lo cap un pauc clinat, lo sorrire quichat, amb un aire de "sas, te'n remetràs".
E el comencèt de se pausar de questions : Perqué me dison totes "coratge"?
Respondèri un quicòm foscàs de tissas de lengatge del mond del país.
E ara, lo tipe a comprés, tomba pas mai dins la trapèla de mas explicacions pseudolinguisticas.
- A ben, o sabi ieu perque ta maire me ditz pecaire. O sap ela çò qu'es de viure amb tu tota la jornada cada jorn.
E ieu de tornar metre las causas d'aplomb :
- Sas que i a la mitat del mond que te planh, una autra mitat que te remira e una autra mitat que t'enveja !?!
- Aquò fa tres mitats. QED
Cresiás pas tot aquel mond es tu l'estrelha e disi pas pecaire. Ma maneta disiá pas pecaire disiá :ai ailh ailhh amb un mora desconcertat
ResponEliminal'Enric