Sine die - Jorn 7

Dimars de tantossada, èra la primièra mièja-jornada d'embarrament a l'ostal. 
Fasiá solelh.

Francament, que totas las botigas siaguèsson tampadas, de pas poder anar beure un còp o anar al restaurant, que teatres e cinèmas, siaguèsson tampats, de trabalhar sola dempuèi l'ostal, de pas aver de contactes reals amb lo mond, tot aquò me mancarà pas brica. Me'n foti completament. Per ieu, es la vida normala. Perque tot aquò, a despart d'anar trabalhar tròp sovent, o fasiái ja abans las mesuras sanitàrias contra lo caronhavirus. Es aquò la misantropia. 

Mas i a una causa vitala que pòdi pas far embarrada a l'ostal : los dètz mila passes de cada jorn. Es una necessitat psicologica, se camini pas, mangi, angoissi, tugui quauqu'un. Es tanben una necessitat fisica, ma santat a mestièr d'un exercici fisic jornalièr. Vertat, poiriái far de fitness dins lo salon, mas qué volètz, m'agrada mai de caminar que de far d'abdominals.

Prenguèrem l'auto.
E anèrem passejar per la natura ont crosèrem pas degun. 
Aviam dins la saca lo papieron "atestacion obligatòria de desplaçament" ont aviam causit la darrièra causa "desplaçaments brèus a proximitat del domicili ligats a l'activitat fisica indiviuala de las personas". La proximitat èra relativa : 20 minutas d'auto. L'activitat fisica : l'amorós s'arrestava a cada bartàs per ne far de fòtos dels insèctes que vonvonejavan. 
13000 passes aprèp, èrem crebats e contents. 

Es la prima que comença. 

Ara, los passes, me los caldrà far a l'entorn de l'ostal...