Uèi, es divendres.
Divendres passat foguèt una de las jornadas mai palpitantas de ma vida d'embarrada.
Las crompas, es l'amorós que las fa.
Pas de chips.
Amb l'excusa que per de rasons de santat, s'aganti lo caronhavirus, vau crebar. E l'amorós vòl pas que crèbe. Es ja aquò me diretz.
E el, las seguís las consignas oficialas : masqueta, gants, levar los gants quand tòrna a l'ostal, se lavar las mans, patin cofin. Fa tot coma cal. Es perfièch aquel òme.
Ieu estrambordada li fau :
- Sas, lo pastissièr a marcat sus facebook qu'es dubèrt !
- Anam pas riscar qué que siá per anar al pastissièr.
- Ben, es indispensable s'es encara dubèrt, sas.
- anam ja a la botiga (pseudo)locala, basta. + lo drive del supermercat, avèm pas besonh de mai
- Mas un pastisson d'Alban...
L'amorós faguèt son morre de "Vai-zi, siula, quand n'auràs pro, t'arrestaràs".
Sèm d'acòrdi que soi ieu la pecaira dins aquela istòria ?
E Alban me sauvèt la setmana, qué disi, me sauva l'embarrament d'un mes e mièg amb un amorós despietadós.
Prepausa una liurason a domicili a 10km de la botiga per mai de 20€ de crompas.
20€ de pastissons e chocolats, te vau trobar aquò, te'n fagas pas.
Faguèri una comanda de 50€.
Divendres de matin, èri isterica.
La bona nòva de l'embarrament : anam manjar de pastissooooons d'Albaaaaan.
Tu pòs pas comprenes que tu los as pas tastats los pastissons d'Alban. I a de dròga dedins.
Revelh d'ora lo matin per pas mancar lo liuraire.
Aviái causit liurason entre 9h30 e 11h.
A 11h pas res.
Prepari lo dinnar amb l'ànsia que monta d'aver pas mos pastissons.
Ai las decepcions totjorn a la nauçada de l'estrambòrd.
E m'estrambòrdi fòrt fòrt ieu.
A miègjorn manjam.
L'amorós me ditz de telefonar per romegar. Mas ieu sabi pas far aquò.
Agachi ma comanda sus internet.
E aquí lo dobte afrós.
Tres informacions contràrias se venon batre dins mas cervèlas en manca de sucre :
- ai demandat la liurason a 9h30-11h
- las liurasons las fan de 11h a 13h
- cal venir recuperar sa comanda a la botiga.
Crisi de panica.
Ai benlèu mal comprés, mal clicat e aurem pas los pastissons.
Dinnam.
Acabam de dinnar.
Sèm assetats dins lo salon.
Sembla un film de Tarantino. Un tipe va dintrar e nos tirar dessús e i aurà de sang sus las parets e sus aqueste sofà pas confortable.
- Telefona e demanda.
- Non, ieu o sabi pas far aquò.
- Se a 13h , es pas arribat, telefonarem.
12h40.
Lo telefòn tinda.
Un numèro desconegut
Sauti del cadieràs : es Albaaaaaaaan.
Descròqui.
Es lo liuraire, es davant l'ostal.
La drolleta dubrís la pòrta al Paire Nadal.
A pausat tota MA comanda luènh de la pòrta, me fa un grand sorrire, se'n tòrna a sa camioneta.
Uèi, tornam començar, aurem de pastissons d'Alban
Uèi, es una crana jornada que s'anóncia, o vos disi.
Deman vos metrai las fòtos ;)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Mercé :)