Ai capitat!

Lo tren de retorn, quicòm coma nòu oras.

Assetada.

Calada dins mon canton per associals.

I a plan de mond.

Pas a ne petar, mas pro de mond e pas pro de plaças.

Dins mon canton dels associals, un parelh, jove, ven s'assetar pel sòl a costat de ieu.

Ela, cagolassa que se la peta amb sas botassas, que deu faire d'estudis de drech o de finanças, charra de contunh. Parla que parlaràs : a sa trèva de tipe, a sa mamà, a sa tanta Agata, al telefonet. 

L'ausissi a travès los escotaires de l'Ipòd. 

A una votz grèva de fumaira. 

Deu èsser dau genre a fumar, a virar lo cap en tibant lo menton en se passant la man dins lo pèl. 

Parla fòrt. 

M'emmèrda.

Que parle a son tipe, a sa maire o al papa, rai, mas o poiriá far d'un biais mai … discret?

O al mens faire semblant.

La femna assetada davant ieu davala.

Trenta segondas aprèp, la conassa se lèva. Me parla en m'agachant drech dins los uèlhs - maaaa, coma n'a de grands d'uèlhs ! - en me demandant, plan aimabla, se pòdi anar sus un autre sèti per lor daissar la plaça a ela e a sa trèva.

M'anavi levar. A racacòr.

Inercia d'unas paternas tròp pesugas ?

Signe de la man, votz rauca montada de la caforna budelica  : « Avètz dos sètis de liures, alai »

Ai capitat de dire non.

Blanqueta !