Aprèp ImageSingulières al mes de mai, la segonda dimenjada de Setembre, abans qu'aquò siaguèsse acabat, anèrem als rescontres de fotografia d'Arle. Aquò èra lo primièr còp per ieu, e segurament pas lo darrièr de tant que m'agradèron Arle e las fotografias que vegèrem.
De notar per l'an que ven : i cal pas anar en setembre, qu'un fum d'exposicions i son pas mai, clavadas lo 23 d'agost, es un pauc frustrant. Prenguèrem un pass jornada, vegèrem un molonàs de mòstras, aquò èra un pauc quichat e la fin de la jornada, tot se borrotla dins lo cap. E fin finala, per quauques euros de mai, auriam agut lo pass per tot lo mes e auriam pogut veire las mòstras sus tres jorns, auriam agut un pauc mai de temps per las digerir. Doncas l'an que ven, veto al pass jornada!
Quand arribèrem lo divendres, anèrem a l'acuèlh principal prene la mapa, aital, Gileta, l'organizat del parelh, nos faguèt lo programa de l'endeman.
La primièra mòstra que vegèrem "Gaza to America - Home away from home" de Taysir Batniji m'agradèt fòrça e pensi qu'es dins nòstre Tòp 3. Es una mòstra sus l'emigracion, amb, en mai dels tèxts de la vida del fotograf, las fotografias dels cosins rics installats als Estats Units, cossí vivon lor palestinitat d'Americans. I a tanben tota una partida sus Gaza, plan dolorosa segura, e çò que me pertoquèt mai es aquela paret çai jos, de fòtos presentadas coma las anóncias immobilièras, amb la fòto d'un ostal destrusit , la descripcion de l'ostal e lo nombre de personas que i vivián dedins.
Una autra mòstra que me pertoquèt èra Hope, une perspective collaborative, mai que mai lo trabalh de Patrick Willocq, un trabalh situat dins un vilatjon de Garona Nauta qu'a vist arribar de refugiats. Las fòtos son de mesas en scènas de las arribadas dels migrants amb lo mond del vilatge e los refugiats que tòrnan far son ròtle : los qu'ajudan, los que vòlon pas, los qu'arriban, los que se sovenon qu'èran de refugiats espanhòls un còp èra.
Dins lo tòp 3, la mòstra de William Wegman ! L'idèa quand te la contan te dises "de qu'es encara aquela conariá?" mas quand siás sus plaça, siás mòrta de rire. Es lo primièr còp que vau a una mòstra e qu'ausissi lo mond s'escacalassar solets... e foguèt mon cas.
Quauques fòtos sus Libe
Puèi anèrem a l'espaci Van Gogh ont i aviá doas mòstras de dos fotografs plan coneguts : Robert Frank e Raymond Depardon. M'agrada fòrça çò que fa Depardon, tant sos films coma sas fotografias (levat benlèu la fòto presidenciala que faguèt! ) e aquí, dins aquela sala de las parets blavas, sas fòtos en negre e blanc èran plan mesas en valor, las cinc grandas al fons, aquò petava!
Puèi aprèp partiguèrem dins de luòcs un pauc estranhs, d'ostals abandonats, d'endreches que la rèsta del temps devon èsser ocupats e qu'aquí meton en servici per poder aculhir de public. E m'o cal plan avoar, aqueles endreches desmargats te fan ressortir las fotografias e las fotografias te valorizan aqueles luòcs. Me regalèri de m'i passejar!
Ne vegèrem plan mai de mòstras mas ne faguèri pas de fòtos ;)
Demorèri bocabada davant la qualitat fotografica, tant estetica coma tecnica, de fotografias a escala granda, que te prenes plen los uèlhs, de presentacions diferentas... mai o mens practicas mas totjorn interessantas e diferentas unas de las autras.
De regretar d'aver pas res vist sul país (mas benlèu l'ai mancat...), d'aver una part de las mòstras que barran abans la fin d'agost çò que t'obliga d'anar en Arle en plena sason (berk!). I tornarem l'an que ven, mas aqueste còp, sus dos o tres jorns, per o poder veire tot, amb lo temps de prene lo temps.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Mercé :)