L'inferroviari, aquò's los autres.

Uèi dins lo tren èri assetada en fàcia d'un tipe qu'èra a legir.

Fins aquí, pas res d'extraordinari.

Primièra contrarietat : capitavi pas de veire de qué parlava son libre. E ieu m'agrada de saber de qué legisson lo mond.

Èra un libre genre manual cossí èsser o cossí faire. Amb de fichas tecnicas e de nivèls de dificultats. Amb de dessenhs que presentavan d'esquèmas e de « workshops», Ja workshop, sabi pas de qué vòl dire. Una botiga ont se vendriá lo trabalh ? Quincanèla immediata.

Segonda contrarietat : la carvata amb de flors de lis dessús. Non, aquò pòdi pas. La quita carvata es de tròp. Mas se en mai d'aquò la causisses amb de simbòls rancis...

Tresena contrarietat, la pièger, que manquèri de me levar per l'emplastrar lo tipe : la lectura Roland Garròs.

Lo tipe, per legir, bolegava lo cap. Lo cap seguissiá la linha. Normalament quand legisses, son tos uèlhs que la seguisson la linha e que van d'esquèrra a drecha puèi que tòrnan a esquèrra puèi van a drecha. E ben el non. Es un organisme geneticament modificat, lo tipe e los pòt pas bolegar los uèlhs. A l'agach fixe, los glòbs oculars tancats e per legir li cal bolegar lo cap. Macarèl, es insuportable, as l'impression d'aver un chin fals d'aqueles que son sus la mala de l'autò. E tu ensajas de te concentrar, de legir, mas de coa d'uèlh lo veses lo cap del tipe que va d'esquerra a drecha, de drecha a esquèrra puèi d'esquèrra a drecha.

E ben tres quarts d'ora a aver un tipe que capeja Roland Garros davant tu, aquò's longàs.

Se pleguèt lo libre que capitèri pas de ne veire lo títol.