Bon Nadal !

M'agradava d'anar d'en pertot dins l'ostal e de furnar.
Rai que quand i a pas qu'una tele a l'ostal e que ne siás la telecomanda, te trissas lèu dau salon.
Aviái l'astre de viure dins una gara de vilatge, al primièr estanci.
Lo plan-pè èra la gara, ont ma maire vendiá las bilhetas, la sala d'espèra, un membre qu'ai totjorn pas comprés de qu'èra, mas s'i vesiá la tèrra  un vintenat de centimètres jols malons e aquò me fasiá un pauc paur que m'imaginavi que i aviá de ratas a bodre (e i èran, aquò's segur!) e un membre bèl que lo fasiam servir de talhièr, de cava e mai i aviá lo congelator dedins. 
E las vacanças, lo dimècres e la dimenjada, coma aviái de parents que se preocupavan pas de me marcar a d'activitats extraescolaras per far de ieu una adulta equilibrada, cultivada, esportiva e dubèrta, me las trobavi soleta las activitats. E l'activitat mai bèla qu'aviái èra de furnar. Furnavi dins los tiradors del bufetàs del salon, que t'i aviá un bordel aquí dedins! Mas sonque quand i aviá pas degun dins lo salon, que sequenon, fasiái telecomanda. Furnavi dins l'armari de mos parents e mai dins la cambra tota. La cambra de mon fraire, l'auriái plan investigada mas m'i daissava pas dintrar e de tot biais pudissiá qu'engaronava sa tuta. Alara davalavi. Fasiái lo tipe qu'espèra lo trin dins la sala d'espèra. Tocavi los papafars dels oraris, los papièrs per la carta Kiwi. Dubrissiái los cartons, los tornavi tancar "aquí i soi pas passada", descubrissiái, legissiái lo libre dels comptes que teniá ma maire per la sncf. Passavi lo temps. Mas çò que m'agradava mai èra d'anar dins aquel membre fosc dels contravents totjorn tancats, que i aviá un rambalh sens nom mas plen de posca. I aviá lo congelator, mas lo dubrissiái pas, qu'aviái paur de tombar dedins, segura que mon fraire m'aurà contat qualque salopariá d'enfant que sos parents an congelat... Los fraires bèls, te dison qu'es per aparar los pichons... te cresi! mon fraire ieu, m'espaurugava a me contar de salopariás de Dòna Blanca o me fasiá telefonar al Paire Nadal per li comandar de putas. 
Dins aquel membre fosc e poscós, i aviá los otisses de mon paire, Oedipe oblija, aquò ne fasiá un luòc benesit. I aviá d'armaris bèls, nauts fins al plafond, que te prenián tota la paret. Los dubrissiái totjorn e agachavi çò que i aviá. Las causas cambiavan pas gaire, mas quand siás enfant, la repeticion, aquò deu ajudar. 
E dubriguèri l'armari. 
La primièra pòrta.
E aquí te vegèri de jòcs. 
Tot plen. 
Entre eles, lo tan desirat Docteur Maboul e un Quiest-ce?
Ne demorèri bocabadada. 
Aviái trobat un tresaur!
 Montèri lèu al primièr per dire a ma maire qu'aviái trobat un tresaur. Oè, quand tròbi un tresaur lo partatgi ieu. 
"Mamàaaaaa, ai trobat tot plen de jòoooooocs" cridèri estrambordada. 
Ma maire demorèt muda. 
Mon fraire que (ja a l'epòca) èra un conàs me faguèt trufarèl "ben oè, colhassa, son tos presents de Nadal". 


Mon fraire tuèt lo Paire Nadal.
Lo Paire Nadal, es mon fraire que lo tuèt. 


Se cercatz l'assassin, ai son nom, son adreiça, digatz a la gendarmariá de me contactar, dirai tot çò que sabi. 

28 ans aprèp, me disi qu'es ben per quicòm se deman, mos vesinòts trobaràn dins mon salon, entre autras causas, un Docteur Maboul tot nòu.

(e òc, plan solide que i ai pensat a crompar las pilas tanben! )