SilogoMan

Demorava luènh del vilatge.
Demorava dins un sembla ostal, pròche dels estanhs que tre que ploviá un pauc, son terren fasiá partida de l'estanh.
Aviá agut de cavals. 
Grand, mostachut, los uèlhs color de cèl, èra un pauc caraca. Aguèsse pas agut son ostalon pròche de l'estanh, seriá estat cochavestits a rabalar per carrièras.

Èra en defòra de la societat. 
Anava sovent veire la vesina. 
La vesina aviá a son ostal totes los que vivián en defòra de la societat del canton.
E ieu èri de longa a l'ostal de la vesina.

Me disiá que foguèsse un dròlle, poiriái far al rugbí. 
A uèch ans, n'aviái lo gabarrit e lo caractèr.
Fasiam que jogaviam al rugbí.
Mas per de fals, qu'èri pas un mascle.

L'aimavi plan aquel òme.
Aquel cochavestit qu'aviá un ostal. 
Aquel caraca filosòf.

Puèi moriguèt.
A cinquanta-dos ans.
Lo còr que n'aguèt son pro de far avançar sa granda carcassa.

Alara, amb la vesina, aquela sens-vergonha, anèrem a son ostalon al mièg dels estanhs.
Un ostalon blanc dels contravents roges, coma sus las cartas postalas.
E furguèrem.
Darrièr son ostalon blanc dels contravents roges, dins çò qu'èran los bòxes dels cavals, aquò se vesiá pas de la rota, i aviá amolonat de salopariás, un molonàs d'objèctes de tota mena, del mai util al mai subrerealista, de l'escobilha mai poirida a d'otisses que marchavan encara. 
Amb la vesina, furguèrem.

Ieu o toquèri tot, que soi una curiosassa. 
E quand as uèch ans, es pas cada jorn que pòdes furnar dins un paradís del tresòr perdut. 
Compreniái pas tròp perque i aviá tot aquò a cò sieu. Vertat que la descarga publica ont anaviam rabalar de còps amb mon fraire quand èri pichoneta, l'avián barrada, mas amolonar totas aquelas escobilhas a l'ostal, quina idèa! Enfin, rai, aquò m'empachava pas de me congostar de tot ensajar. 
E la vesina, aquela lenga de pelha, de comentar tant e mai.

Trobèri una pepeta per far de sèxe.
Es lo solet còp de ma vida que ne vegèri una de tan pròche.
E ben trobèri aquò pas polit pas polit.

Puèi partiguèrem sens pas res prene. 

Aviá de familha l'òme? 

L'ostal, lo vendèron. 

Los que l'an crompat, ara, t'an un polit maset en broa d'estanh, i an fotut de flors a las fenèstras, an adobat lo camin, an fotut d'estatuas sul terren, an un portalh electric.



Qual la vuegèt la proprietat de totas las escobilhas ?


L'ostal es totjorn blanc e dels contravents roges.





Acumulacion compulsiva - Sillogoamania - Sindròm de Diogènes