Ai mes dins de cartons totes los libres qu'aviái dins lo cambron dels convidats e dins lo salon. De libres qu'aviái legits, de libres qu'aviái oblidat que los aviái, de libres que me cal legir. A despart del moment pesugàs que cal carrejar los cartons de l'estanci al garatge - aquò pesa, macarèl !, aquò a pres de temps : me remembrar de la librariá ont lo crompèri, d'ont l'ai legit, de la persona que m'i fa pensar. Aviái l'impression d'èsser l'ivronhàs que decidís un jorn de netejar l'ostal de las botelhas voidadas en se regaudissent dels moments passats e amb la vergonha de ne beure tant. Una mena de ressaca literària.
Totes aqueles libres prenon tròp de plaça dins ma vida e dins mon budgècte, patissi d'alcolibrisme, ajudatz-me.
Capitèri de "deserbar" coma dison los bibliotecaris. Aquò vòl dire netejar, far de plaça, escampar. Faguèri dos cartonets per Emmaüs. E m'agradariá de deserbar encara mai, de pas los remontar totes los libres que dormisson al garatge lo temps de las òbras. Auriatz una tecnica vosautres? Los malhums socials me'n donèron una de tecnica per lo mond que lor còsta d'escampar : aquò, foguèsse plen de mèrda, lo netejariás o l'escampariás?
Aciu a París vau regularament vendre los libres que pòdi pas mai gardar a l'ostal dins una de las librariás que vendon (e doncas que crompan) los libres d'ocasion. Es un crebacòr mès quand i a pas mai de plaça, e ben i pas mai de plaça!
ResponEliminaa ben ieu tanben, mas benlèu pas coma cal : vendi de libres a una librariá que te fa un bon de crompar per ne lor tornar crompar. Pas de remèdi
ResponElimina