Es mai mòrt

Aquesta nuòch, ai somiat de mon paire. Tornava a l'ostal amb d'amics. Èra pas mòrt. Èra sonque partit, nos aviá sonque abandonats per far sa vida amb una Chinesa en Provença e aviá agut un pichon. Èra dins la cort de l'ostal a beure un pastagàs amb los collègas.
Ieu sabiái qu'èra akí, amb de sentiments plan partejats: urosa que siaguèsse pas mòrt e plena de rancur per totas aquestas annadas sens el. Me sarravi, amagada darrièr las parets o los arbres per lo poder veire. El sabiá qu'èri esconduda e me cercava. Me trobava pas, que lo fugissiái. Tornèri montar a l'ostal, incapabla de li sautar dins los braces. El partiguèt. Telefonèri sus son portable per li dire de tornar, de partir pas tornarmai, mas èra la messatjariá.
Partit tornarmai, mai mòrt...

Sentiment amarg quand me remembri aqueste sòmi, al mens soi contenta de l'aver vist e ausit... emai siaguèsse sonque un sòmi...
Sens parlar de la curiositat, perque aqueste sòmi? Dempuòi qualques annadas, sòmii de mon paire regularament, genre un còp cada dos meses. E totjorn la meteissa impression: bonur, tristum, incompreneson, lagremas que venon banhar mon somriure.


Òu, lo Vièlh, se siás en Provença amb una Chinesa, pòdes tornar, ai tot plen de causas de te contar.