L'arbre del cementèri

De mon lièch, per la fenèstra bèla, vesi un cipressièr.

Lo matin, quand me desrevelhi, es aquí, quilhat, drech.
Cada jorn, li sorisi al cipressièr: "e ben, polit, as l'ereccion dau matin!".
De tantòst, al penequet, lo mistral lo fa ondejar,
d'un costat de l'autre, davant, darrièr.


E l'Amantorós de dire "M'agrada aqueste cipressièr".


E quand se'n va l'Amantorós, quand se'n tòrna dins son país de glaça,
e que ieu demòri dins mos lençòls cargats d'amor,
lo cipressièr me ramenta los moments passats,
quand ondejam un sus l'autre, un amb l'autre, un dins l'autre.