| Dins Le Monde, un reportatge sus la vida en preson. |
Polit per la forma, òrre pel fons. Òsca als jornalistas pel trabalh.
Sensibles, passatz vòstre camin, pels autres, es aquí.
E un poèma de Loís Bellaud de la Bellaudièra tirat de son Dòn Dòn infernau
(lo dòn dòn es lo bruch de la campana que ritmava la jornada e la vida das presonièrs)
Luènh de preson a d'amics una ardada,
cascun li fa la granda bonetada,
tant que lo juòc de fortuna li ditz.
Mais si los dats encòntra d'eu si tornan
e que sergents dins aquest luòc l'enfornan,
coma lo fum se pèrdon los amics.
Car la preson dels parents es la pròva
e de l'amic la plus fidèla espròva.
Au temps que siam, tot es dissimulat;
dins la preson tau vos deu, que demanda,
Notatz aiçò per una causa granda:
tots van au bòsc quand un aubre es tombat.
Non es subjèct a tant de japadissas,
a tant de bruch, a tant de clavadissas
a tant de plors que ça renhan tot l'an.
A tant de maus la plus segura sciença
es dau bòn Jòb aver la paciença
per non morir enrabiat coma un can.
Ben es exempt dels torments qu'òm endura
dins las parets d'aquesta preson dura
e subretot dau dòn-dòn esfraiós.
Car tau s'apensa acomplir la jornada
qu'es deçauput quand ven la matinada
e va passar lo fluvi stigiós.
Non es menat dins la fièra cambreta,
ni davant si non vetz d'escabeleta
vonte Minòs li ditz : "assetatz-vos,
çò que fasèm n'es per vos faire omatge.
Sus librament confessatz lo barnatge,
si non lei braç passeràn leis ginós."
Aquí non vetz d'aquela fina tropa,
que l'un son nas embe sa man estopa,
que l'auter escota en messèr Pantalon:
mai si tan pauc la sieu lenga si vira
es menaçat tot subit de l'estira
per li tirar dau còs lo meolhon.
N'es retornat dins l'estància crudèla,
tant estonat de dintre sa cervèla,
qu'un gran de melh li tapariá lo trauc.
Eu cretz desjà si vèire tot en tròces,
car tot subit l'estira peta-òsses
e lo dòn-dòn li redoblan son mau.
Non vetz dintrar la gent escapuchina
per l'exortar a la glòria divina:
au prisonier un senhau tròp catiu.
Davant son temps la tisserana Parca
dins lo vaissèu de Caron non l'embarca
per nos laissar un eternal adieu.
O don eurós e tròp eurós encara
que n'a sentit de preson la fanfara
ni la dolor d'un procès criminau.
Aqueu si pòt dire de la fortuna
lo favorit, que, siá jorn o nuech bruna,
non es subject au virar d'una clau.
Louis Bellaud de la Bellaudière, Lo Dòn-Dòn infernau, strophes 83-91
que l'ai copiat de Baroques occitans, Anthologie de la poésie en langue d'oc - 1560-1660 de Robèrt Lafont, PULM
(i a de nòtas e de comentaris intelligents)
(i a de nòtas e de comentaris intelligents)
voliái metre la grafia d'origina. Mas GoogleBooks m'a traïda
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Mercé :)