Istòria urbana

A Seta, i una ostalariá que se la peta grèu sul canal. Ja, lo nom: "le grand hotel", es una ostalariá prot prot qu'una cambra laida te còsta al mens 150€, emai las cortinas siaguèsson afrosas, mas rai.
Just a cost de l' hotel de luxe, i a una botiga que pas degun la vei.
Es una botiga pichona pichona e vièlha vièlha.
Dedins, i a pas degun.
Defòra, i a pas de panèus per dire lo nom de la botiga.
Dins la veirina, i a causas vièlhas blanquidas o cremadas pel solelh: de rasclaires electrics (lo prètz es en franc o en euros?) e de cafetièiras.
E a costat, una molonada de pilas. De redondas, de cilindricas, de cairadas. Totas alinhadas coma cal. Una armada de pilas.
E perqué las pilas son alinhadas sus las laissas?

Lo veire de la veirina e de la pòrta, fa moment que l'an pas vist passar lo toalhon... nimai una man per la butar la pòrta.

Pas de lum dins la botiga, pas de movement.


Una botiga fantauma. La que pas degun vei, mas qu'es aquí pasmens, e lo que la vei e ben aquò lo tarabusta.

Puèi en tornant passar, volguèri far una fòto de la botigueta.

E dins la botiga, entre doas molonadas de pilas, vistalhèri una vièlha pichona de las lunetas espessas qu'èra a s'afanar. Recaptèri mon aparelh abans de l'aver sortit e fugiguèri.
Las trèvas me fan paur.