Tempus fugit

Quand èri pichona, abans que mos parents s'endeutèsson per crompar l'ostal, anaviam en vacanças sul Segalar.

Oè, o sabi, fa somiar.

La rota èra longa. L'es totjorn, longa, mas vos parli d'un temps que l'A75 existissiá pas, que i aviá un tap enormàs tre Sant Pau fins a Sant Andrieu e que lo Pas de l'Escaleta, amb una 4L o una dos cabals, eriam plan uroses quand capitaviam d'arribar sul Larzac. Brèu, caliá al mens tota la jornada per i arribar. En tot cas, pichoneta, es çò que me pensavi. Ieu èri braveta en veitura, èri braveta totjorn, set jorns per setmana e tres-cent seissanta-cinc jorns per an, mas en veitura, encara mai: agachavi lo païsatge, agachavi las autòs, pausavi de questions que i sabián pas respondre e me fasiái d'istòrias dins mon cap (oè, o sabi, ai pas gaire cambiat...). Èri braveta ascendent autista. Pas coma mon fraire. Mon fraire èra aissable.

Las nòu annadas que mon fraire foguèt filh unenc, foguèt plan aissable. E dins los viatges longasses en autò, encara mai. Alara, mos parents, per aver la patz, li avián fach creire que, s'èra pas bravet, lo daissarián a la Domèga. La Domèga demorava dins un ostal vièlh que marcava mal, dins un endrech sorne entre doas corbas de la rota departamentala endacòm entre Milhau e La Vila. La Domèga èra una paura vièlha qu'aviá pas res demandat a degun e que sens la conéisser nos fasiá plan paur. E quand aviam l'astre de la veire davant son ostal quand passaviam davant son ostal, aquò cridava e klaxonava fòrt dins l'auto. Aurà pensat que, un còp l'an, l'estiu, una veitura matriculada dins Erau la klaxonava sens rason?

Vint e cinc ans mai tard, la rota, contunhi de la prene. L'A75 te fa lèu montar al seten cèl larzaquian mas la rota que passa davant l'ostal de la Domega a pas gaire cambiat. 

Cada còp, ai una pensada esmoguda per aquela vièlha e per aqueles tempses que cresiam a las mascas e a las manjairas d'enfants. 

Lo primièr còp que passèri, plorèri. 

E aguèri paur. 

Un pauc. 

Ne mandèri un sms a mon fraire e ma maire "soi passada davant l'ostal de la Domèga, creses que i es encara aquela vièlha masca?". Los dos respondèron çò mème "deu èsser mòrta dempuèi bèl brieu". Son pas de pantaissaires aqueles dos, o vos disi. 

Mas o sabèm pas s'es mòrta o pas, fin finala, perque las mascas, aquò morís pas.

E l'autre jorn, en passant, veguèri que i fasián d'òbras a aquel ostal.

Ara, i a una bóstia de las letras.

Amb dos noms dessús : Sébastien e Elodie.