Margarida

Dempuèi que devi rescontrar Margarida, me fau dragar grèu, grèu, grèu. 

E per d'òmes.

Bon, calmem-nos, la màger part son de caramentrants, pas bikables e encara mens maridables. 

Entre l'ensucat, l'ibronhàs, lo fumaire, lo sarkozista e lo fenhant, risqui pas de tirar un còp per festejar la prima ieu.

Mas lo tipe de l'autre ser que me parlèt un brave moment e que segon la Nassa, quitava pas de m'agachar quand parlavi a quauqu'un mai, semblava ni ensucat, ni ibronhàs, ni fumaire, ni sarkozista, ni fenhant, semblava plan simpatic e francament bikable. 

Mas lo Monta-Mametas me diguèt qu'èra una femnassièr. E ieu lo MOnta-Mametas, li fau fisança (cadun monta çò que pòt).


Sequenon, i a l'autre-del-risolet-que-tuga que disi pas res sus el se per cas legiguèsse aquel blòg, que semblava que l'interessavi pas. Quane conàs! 


Mas de qué branda aquela colha de Margarida?