Minuta esportiva ferroviària

Dempuèi setembre que preni lo trin cada jorn, ai una règla d'aur : corri pas. Vau pas córrer per prene lo trin, òu ! De fach, ai una règla d'aur dins la vida, corri pas. Jamai. Rien ne sert de courir, patatin patatan.

Levat que quand i a un trin a 13h49 e que lo seguent es a 14h49, e qu'arribi a la gara a 13h47 e que sabi que las pòrtas se tancan a 13h 48 minutas e 59 segondas, vos pòdi dire que ma règla d'aur, i fau una excepcion. Ok córrer m'agrada pas gaire, e m'o cal plan avoar, i soi pas bona a la corsa, mas esperar una orassa a la gara m'agrada encara mens.

E ben l'autre jorn, qu'èran 13h48, quand sortiguèri de l'escalièr sul cai, me botèri a córrer lo centenat cinquantenat trentenat vintenat de mètres que i aviá per agantar lo trin.

 [musica de la reclama Royal Canin amb lo pastre alemand que corrís dins l'èrba on].

Correguèri motivada « l'aurai ».

Aquí un tipe me doblèt. 

"Evidentament!"

Eriam totes dos a córrer.

Mas aquí la valisa del tipe s'escapèt.

E bim, me venguèt pels pès.

Òp òp òp , sauta ! Foguèri una gasèla d'Africa ieu dins una vida anteriora, o vos disi !

La SNCF es lo jòc olimpic del trabalhador.

Bon es pas vertat, sautèri pas, que la vegèri pas la valisa : me la prenguèri pels pès.

O sabi, sètz ja a vos escacalassar, « aahahaha, s'es embroncada puèi amorrada sul cai davant tot lo mond ».

E ben nani, banda d'aissables !

Sautèri pas, mas tombèri pas tanpauc, m'embronquèri un bocin, aquò rai, e la contraròtlaira que l'aimi e la benesissi entre totas las contrarotlairas que soi segura que se deu dire Margarida, faguèt un signe de la man genre « Tranquilon, Milon, calma-te Beneset, we are waiting for you ».

Lo tipe se desencusèt quatre còps d'aver mancat me tuar.

E tot aquò en vint e cinc segondas.

Mas quina vida !