dilluns, 9 de maig del 2016

Tròç de vida 012

Mirza me demanda ont es lo rendètz-vos.
Es marcat sus l'anóncia.

Mirza me telefona e me ditz qu'es al luòc del rendètz-vos.
Ieu tanben.
La veirai, qu'a lo pel blau, me ditz.

A una bóstia de muffins a la man. Aquò fa que m'es simpatica sul pic. 
La prenèm al Clapàs per la menar a la Primièra Filha de Roma (Narbona, banda d'incultes!).

Fa un aprendissatge de pastissariá.
Aquò fa que m'es encara mai simpatica.

Se vòl especializar dins la pastissariá artistica.
Soi estrambordada per l'idèa.

Puèi sortís un freg "non, mas ieu, la pastissariá, ieu vòli pas far aquò tota ma vida. Ieu vòli èsser mangaka." E coma pensa que soi una vièlha cona inculta precisa, desdenhosa "aquò vòl dire autor de manga". O sabiái, conassa.

Segura de son projècte de vida, nos explica que vòl partir aprèp aquò a Japon, perque "son minucioses". 

La passatgièra saluda la volontat de voler partir a l'estrangièr.
E nos clava un "mas ieu soi dobèrta d'esperit perque ieu ai ja fach lo torn del mond." 

Lo ton daissa pas la plaça a una responsa.

E aquí comença de nos donar son vejaire sus son torn del mond. 
"Tailàndia? Magnific. E pas car. Enfin, ÈRA pas car, perque ara, es car, rai un pauc mens qu'aquí mas es vengut car. Es la fauta dels estrangièrs, que venián crompar, daissavan de perbeures generoses e son pas cons los tailandeses, an montat totes los preses. Es la fauta dels russes."
"Per contra, Índia m'agradèt PAS BRICA. T R Ò P   P A U R E S ! "

Fàcia a nòstre silenci espantat, parla de son CAP.
A lo bac ela. 
E sos collègas de CAP, es pas que siaguèsson cons, mas francament, çò que fan, es pas gaire complicat. 


Al fuòc, un òme blond, edentat, sorisent, demanda la pèça. Furni dins lo cendrièr e la li balhi.
"De tot biais los tipes que son dins la carrièra, es perque o vòlon, puèi son totes alcolics o toxicomans, e lor cal pas donar d'argent que puèi se crompan d'alcòl. An pas que de se bolegar lo tafanari per anar trabalhar un pauc". 
Plena de saviesa, li expliqui que cal relativizar un pauc, que los accidents de la vida aquò arriba a tot lo mond, que... Mas non, ausís pas, vòl pas escotar, s'embarra dins sas certituds de minòta de 18 ans.

Ensagi d'anar sus un terren mens plen d'assegurança e de frasas crudèlas made in adolescéncia e li demandi se parla japonés. 
Fagam una minuta de silenci per son ancian professor de japonés que se'n prenguèt plen lo morre. 

Amb lo recuol, soi a cercar quina causa positiva vesiá dins sa vida. 
Li auriái degut pausar la question.


Me demanda quina lenga ensenhi.
Occitan.

"a super, ieu sabi dire solament vai te'-n cagar".

Òc, es aquò, pichona, vai-te'n cagar!  

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada

Mercé :)