17 de julhet de 1998

Uèi, fa 18 ans que mon paire es mòrt.

Uèi, bassacula : ai viscut mai de temps sens el qu'amb el.

Uèi, me disi que mon paire m'a pas coneguda. L'aurà pas coneguda l'adulta urosa que soi venguda, l'aurà pas coneguda la Melania que totes coneisson.

Uèi, me disi que mon paire, lo coneissiái pas gaire. Moriguèt qu'èri encara adolescenta, en plena oposicion e construccion. Ai de sovenirs, de mancas, de detalhs subjectius de ma maire, quauques ressons silencioses de la familha. 

A la debuta, me mancava pas brica. De tot biais, èra en desplaçament tota la setmana, alara, entre aquí pas gaire e aquí pas brica, la diferéncia la sentiguèri pas. La manca se faguèt, se fa, sentir a l'atge adulte, quand as besonh de conselhs, per crompar l'ostal, per l'adobar, per t'ajudar e que siás sola, que ta maire, pecaira...

Rai, ai capitat de me bastir coma aquò e me disi que me'n soi pas tròp mal sortida.

Rai, ai capitat de pas mai èsser gelosa del mond qu'an una familha normala, amb de parents normals, vius, equilibrats, presents.

Rai, ai capitat d'acceptar ma maire coma es. 
De pas mai regretar que siaguèsse pas ela que siaguèsse mòrta puslèu qu'el. 
Ai capitat d'arrestar de culpabilizar d'aver pensat aquò.

La setmana passada, sul calendièr de la cosina de ma mameta, dins la casa del 17 de Julhet, i aviá marcat lo prenom de mon paire. Me faguèt estranh. Celebram l'anniversari de la mòrt dels mòrts e lo de la naissença pels vius. 
Auriái benlèu degut anar me crompar un pastisson uèi de matin.