2018 serà l'annada de Gomina o serà pas

Lo darrièr ensag foguèt un fracàs.
Caliá tornar a la mission "filatge" de Gomina lo matin al davalar del tren. 
Las vacanças de Nadal passèron e tre lo primièr jorn de dintrada de genièr, bim, te lo seguiguèri lo tipe. 
E ben te seguir un tipe, aquò's genial ! As la musica de James Bond que te pren las cervèlas, caminas coma Crocodile Dundee e te demandas perque se revira pas aquel con de Gomina perque t'agradariá de saber cossí e ont t'amagariás. 
Mas non, lo tipe camina, drech coma una i, deu aver un carcan, es pas possible autrament. 
Camina, lo pas segur, capclinat o agacha drech. 
Jamai se revira pas. 
Me disi que lo tipe a la consciéncia tranquilla o alara qu'es un agent secret subrentrainat. 
Monta la carrièra Daurada fins al Plan Joan Jaurès. 
Passa lo mercat cobèrt. 
Es sul trepador d'ArtúsTeiriç. Ieu soi sus l'autre, per l'agachar melhor. 
A un moment, passa darrièr una forgoneta e lo perdi. 
Mèrda, ont a passat. 
Es pichonet e aquí que reapareis. 
Passa davant la prefectura. 
Contunham. 
Passa la carrièra de l'Universitat. 
E aquí, te vira un carrieron pichonet. 
Lo seguissi.  
Mas, pel carrieron, m'i endralhi pas. 
Soi sola al cap del carrieron. Son pas ressona. Es a l'autre cap del carrieron, vira a esquèrra, lo pèrdi de vista. 
Se i vau per aquel carrieron, me veirà, serem pas que totes dos e o comprendrà que l'ai seguit ! 
Me pren de far lo grand torn : contunhi sus la carrièra Foch, preni la primièra a drecha, una perpendiculara a la carrièra ont l'ai perdut de vista benlèu que capitarai de lo doblar o melhor, de li dintrar dedins.

Lo cèrqui.
Lo tròbi pas.
L'ai perdut.

Mas ara ne sabi un bocin mai : Gomina desapareis endacòm entre lo mikvé e la plaça de la Canorga. 
Entre los Josieus e lo plan ont tapinavan passejavan las grisetas al sègle XIX. 
Tota una simbolica.