Aprèp lo sopar, demandi a las nenetas "Anam faire un plof?"
(plof: bruch que fa lo còs dins l'aiga quand i cabussam dedins)
La Jefa faguèt un signe de la man e del cap, signes que s'aparentavan a un non, qu'èra tròp lassa per respondre.
La Pomponeta partiguèt dins de consideracions filosofico-meteorologicas: "Siás caluga?"
Ben qué? Fa caud, demoram a 1qm de la mar, e ont es lo problèma?
La Pomponeta daissa josentendre, que soi pas qu'una maissa, e que me banharai pas jamai, que fa tròp freg.
Règla numèro 1: me cal pas jamai dire "o faràs pas" que, ieu, reborsièra, o farai, sonque per emmerdar mon monde.
Doncas, interessada, "e de qué ganhi se me banhi? "
Un pastís al chocolat!
Mas per un pastís al chocolat ieu nadi cap a Palavàs!!!
Alara, ier foguèt mon primièr banh de l'annada...
Fasiá pas freg, l'aiga èra plan bona, e èri tras que contenta!
De pròvas?
ouch, encore trop froide pour moi...
ResponEliminaBen elle n'était meme pas froide ;)
ResponEliminaJ'étais agréablement étonnée!
Diu Vivant !
ResponEliminaUn coratge d'aqueths, jo que'n voi !
La platja a 1km, jo que'n voi !
Lo pastís au chocolat qui as ganhat, jo que'n voi !
qu'esse tu ferais pas pour un gâteau au chocolat!
ResponEliminao sapièsse que podia nadar fins a palavas... auriai demandat mai per paga del pastisson al chocolat.
ResponElimina