Amb la Marieta anèrem passar una jornada a Barcelona.
La Marieta, la languissiá sa Catalonha.
Passejam per la Ronda Sant Antòni. E crosam un tip que manja de castanhas.
E la Marieta que brama:
- Caaaaaaasttttaaaaaaaaaaaaaaaaaannnnnnnnyyyyyyyyyyyeeeeeeeees.
(es k kand brama la marieta , brama en catalan).
Vos contarai pas cossí lo tip partiguèt lèu-lèu amb sas castanhas jol braç...
E comença la Marieta l'istòria que las castanhas li agradan, que akí ne manjam pas, patin cofin. E ieu escoti, que soi son amiga, mas fau "pfffff". Perque sabi çò que i a dins son cap a la Marieta.
Contunham.
Passam dabans una fornariá que vendiá d'ensaimadas e de panellets.
Akí, mièg orgasm: Panellleeeeeets.
Akeste còp faguèri pas "pffff", perque los panellets akò m'agrada bravament. (Mas qu'es car mila dieus!)
Contunham.
Passa un autre tip que manjava de moniatos. Lo moniato, o cal explicar, es una patata desgulassa que manjanaqueles colhons de los catalans per totsants.
E la Marieta de bramar: "mmmmmmmm, un moniato".
E akí , ieu pòdi pas téner. Rai, soi son amiga, mas i a de causas que lo bon sens pòt pas acceptar.
Li fau:
- Arresta-te un pauc, akò's desgulassa un moniato, a pas de gost, es laidàs, berk berk berk.
- Non, es bon.
- Arresta-te! Dises akò perque a Occitània ne manjam pas d'akela merda, e coma es tipically catalan (Cataluuuuunyyyyyya triomfant tornarà a ser rica i pleeeeeeena... en manjant de moniatos????***)
e akí començi de li explicar lo sindròm Orangina.
Quand demoravi a Barcelona amb ElHombredeMiVida, totes los que davalavan per me venir veire (= ma maire e mon fraire) devián portar d'Orangina. L'Orangina m'agradava. L'Orangina me mancava a Barcelona. Cossí podiái faire per subreviure sens Orangina?L'Orangina èra venguda la beguda oficiala de ma vida.
Mas los que me coneisson m'an pas jamai vista beure d'Orangina. D'oran-qué?
E akí la senténcia de la psicològa que soi:
Coma sabes que ne tròbas pas dins ton país d'acuèlh, mas que n'i a cada canton dins ton país d'origina, e ben VAKí , akò t'agrada, akò n'as de besonh per subreviure dins ton país d'arcuèlh, es ta magdalena a tu.
E akí, la Marieta:
- Rai, cada an, de costuma , m'emmerdan de manjar de longa de panellets e de moniatos...
Soi una psicològa de las bonas, vos o disi!
****Mais pourquoi suis-je aussi méchante? PARCE QUUUUUUEEEEEEEEEEEE
La Marieta, la languissiá sa Catalonha.
Passejam per la Ronda Sant Antòni. E crosam un tip que manja de castanhas.
E la Marieta que brama:
- Caaaaaaasttttaaaaaaaaaaaaaaaaaannnnnnnnyyyyyyyyyyyeeeeeeeees.
(es k kand brama la marieta , brama en catalan).
Vos contarai pas cossí lo tip partiguèt lèu-lèu amb sas castanhas jol braç...
E comença la Marieta l'istòria que las castanhas li agradan, que akí ne manjam pas, patin cofin. E ieu escoti, que soi son amiga, mas fau "pfffff". Perque sabi çò que i a dins son cap a la Marieta.
Contunham.
Passam dabans una fornariá que vendiá d'ensaimadas e de panellets.
Akí, mièg orgasm: Panellleeeeeets.
Akeste còp faguèri pas "pffff", perque los panellets akò m'agrada bravament. (Mas qu'es car mila dieus!)
Contunham.
Passa un autre tip que manjava de moniatos. Lo moniato, o cal explicar, es una patata desgulassa que manjan
E la Marieta de bramar: "mmmmmmmm, un moniato".
E akí , ieu pòdi pas téner. Rai, soi son amiga, mas i a de causas que lo bon sens pòt pas acceptar.
Li fau:
- Arresta-te un pauc, akò's desgulassa un moniato, a pas de gost, es laidàs, berk berk berk.
- Non, es bon.
- Arresta-te! Dises akò perque a Occitània ne manjam pas d'akela merda, e coma es tipically catalan (Cataluuuuunyyyyyya triomfant tornarà a ser rica i pleeeeeeena... en manjant de moniatos????***)
e akí començi de li explicar lo sindròm Orangina.
Quand demoravi a Barcelona amb ElHombredeMiVida, totes los que davalavan per me venir veire (= ma maire e mon fraire) devián portar d'Orangina. L'Orangina m'agradava. L'Orangina me mancava a Barcelona. Cossí podiái faire per subreviure sens Orangina?L'Orangina èra venguda la beguda oficiala de ma vida.
Mas los que me coneisson m'an pas jamai vista beure d'Orangina. D'oran-qué?
E akí la senténcia de la psicològa que soi:
Coma sabes que ne tròbas pas dins ton país d'acuèlh, mas que n'i a cada canton dins ton país d'origina, e ben VAKí , akò t'agrada, akò n'as de besonh per subreviure dins ton país d'arcuèlh, es ta magdalena a tu.
E akí, la Marieta:
- Rai, cada an, de costuma , m'emmerdan de manjar de longa de panellets e de moniatos...
Soi una psicològa de las bonas, vos o disi!
****Mais pourquoi suis-je aussi méchante? PARCE QUUUUUUEEEEEEEEEEEE
Pel lectorat catalan: us faig la punyeta pero us estimo, e, oi que tornareu? (però sense moniatos, d'acord?)
.
Hola Ieu.
ResponEliminaPlego de leyer o tuyo blog y me ha feito asabelo goyo, amás en ye o primer que leigo que siga en oczitano y en beras que ye mui comprensible.
¿Qué ye ixo de que no te cuacan os moniantos? ¡¡Con o dulzes que son!! Jajaja. No sabes o que ye bueno.
Esprisións dende Aragón.
(J'espère que tu comprendras tout ce que je viens d'ecrire, sinon la prochaine foi je t'écrirai en français. À bientôt.)
Adieu Alberto!
ResponEliminaÒc, compreni tot çò qu'escrives!
Fa plaser de legir un comentari en aragonés! Mercé!
no me cuacan os moniatos ;) es la vida :P
Si me escribes en francés, escribiré en castellano ;)
Un kas de naranja, perdon, "vull dir de taronja", aquò vau plan una orangina, non? De tot biais, dab un pauc de vodka, non i veiràs pas cap de diferéncia. Tà jo, çò qui'm manca a Tolosa qu'ei un bon cabrales ben pudent! Viva Asturies! Asturianu llíngua oficial! (amics asturianus, me podetz enviar cabrales, tà'vs pregar, que soi en manca "greu"!!!! Anem, un bon gèste, qué!). Enviar cabrales per la pòsta qu'ei un mejan deus bons tà contraseleccionar los posters tròp lents. Que morin asfixiats. Per çò qui tòca au manchego, perdon, "vull dir manxec", cap problèma, ja sei on ne trobar deus excellents.
ResponElimina