M'aguèsson dich que caliá virar a drecha...

Jorn 0 de ma vida parisenca aquí.

Jorn 1: Mossur trabalha. Ben òc, avèm l'ostalariá de pagada, cal plan justificar la causa. Ai doncas la jornada de liura per me passejar e profechar de París.

París. Akò rima amb gris.

A París, tot es gris.

Lo Canal es gris.

Los bastiments son grises,

E mai que mai, lo cèl es gris. Aqueste cèl que te daissa pas veire un pauc d'esper qu'as l'impression que jamai de ta vida tornaràs veire lo solelh. Un cèl que t'aclapa. Cossí fan lo mond per viure amb un cèl coma akò?

Un cèl gris que te fa dire quand l'agachas per la fenèstra de ton lièch de ton ostalariá de luxe :

- Vòl plòure.

- Rai, mas plòu pas.

E que quand sortisses dins la carrièra, dises:

- A ben si, plòu.

Ma tòca aqueste jorn: anar a Notre Dame per veire lo Boçut.

I eriam just a costat m'aviá explicat l'Amorós que s'ocupa plan de ieu e m'aviá portat un plan de Paris en dos exemplaris se per cas ne perdiái un.

Vos fau un dessenh per vos situar? Clicatz sus l'imatge per lo veire coma cal

En verd, la carrièra e los ponts, en blau l'aiga del Canal e l'iscla de la Ciutat qu'es ont i a Nòstra Dòna (ND sul dessenh)

O vesètz, bastava de traversar la carrièra en respectar los fuòcs per se far pas espotir, passar un pontet e bim, i èri dabans. Akò's la version normala del mond normal que 1- doblidan pas la mapa a l'otèl e qu'an pas la canhassa de tornar montar per la recuperar 2- gausan demandar al mond son camin.

Ben ieu en plaça de virar a drecha a la sortida de l'ostalariá, virèri a esquèrra. Mas sabiái que caliá passar lo Canal, alara passèri lo Canal. Puèi, doblidèri mon objectiu primièr (anar a Notre Dame) e comencèri de caminar a mon biais, segon la tecnica que se ditz “òdekezakò?vauanarveire”.

Quand passèri lo pont, arribèri dabans un bastiment que me semblava bèl. “vau dintrar” tot en romegar que meton pas de panèls dabans los bastiments bèls per dire de qué son. Vos disi pas dins quina cort èri perque vòli pas que la Tèrra tota se trufe de ieu, n'i aguèt pro amb l'Amorós que ne ritz encara.

E aquí, me perdèri. Caminèri de causas polidas en causas estranhas, a agachar, a escotar, a espinchar, a seguir de panèus que portavan de noms coneguts e a caminar. Subretot caminar, finala.

2 oras caminèri.

E vos ramenti qu'a la basa voliái anar a Notre Dame qu'èra a 10 minutas de l'ostalariá.

Mandi un SMS a l'Amorós

“yé soui perdoue”.

“ont?” que demanda. Ba, se soi perduda, o sabi pas. Alara li escrivi çò k legissi sus un panèu.

“a ten, as pres lo metro?”
ben non justament...

Granda decision. Pro caminat. Serà lèu l'ora de manjar. Cal tornar a l'objectiu primièr: anar a la Catedrala pregar per que ma desastritud venga una legenda e pas mai una vertat jornalièra.

Direccion: lo Canal, que sabi que Notre Dame es al mitan. Cercar las gaviòtas. Merda i son pas, i a sonque de coloms. E aquí, pròva que Dieu existís, apareis un plan de la Vila que me ditz ont soi e ont vòli anar. Oè, o sabi, en plaça de caminar coma un romieu mòrt de fam, auriái poscut demandar al primièr parisenc que passava. Levat que n'i aviá pas de parisencs aqueste jorn per carrièras.

Me cresètz pas? Bon, ok, o avoi, gausavi pas. Perque anavi quequejar, patin cofin. Doncas m'apliquèri la doctrina “demerda-te Benezet”. E caminèri encara una oreta. I daissèri las sòlas de mas Dòcs suls trepadors parisencs...

Puèi, dins la nèbla, jos la pluèja, ausiguèri picar miègjorn a Notre Dame, èra aquí , dabans ieu.

Enfin!

Dintrèri. Free Entrance.

I aviá la messa. Faguèri la qu'anava escotar lo capelan.

M'assetèri.

Bufèri.

Dintravi dins una de las catedralas mai bèlas dau mond e ma primièra -e sola- pensada foguèt “Pas res de melhor que lo cuol per descansar las cambas”.

Sénhers e Dònas, ai vergonha.

En bonus, lo dessenh que resumís aquel bilhet, clicatz per veire los polits detalhs. En vèrd, las rotas, en blau, l'aiga, en roge... mas piadas :))))