Uèi de matin

Uèi de matin, dins lo tram, i aviá una parpalhòla.
Una parpalhòla, fin de setembre, aquò's pas plan sa sason.

L'agachèri un brieu.

S'èra enganada de temps.

Alatejava. 
Anava d'un endrech a l'autre. 

Cossí se deviá sentir aquela parpalhòla dins aquel tram ont pas res revèrta sa natura? 

Desvariada, passava dels sètis a las barras e totjorn s'anava ensucar contra lo vitre.

I voliá anar defòra. 
Benlèu que los vesiá los arbres.
Benlèu que la sentissiá la natura de l'autre costat. 

S'èra enganada d'espaci.

Puèi un tipe se levèt, l'agantèt lèu e de sas mans, li faguèt un cocon.
Sortiguèt lo tipe. 
E coma se de res non èra, dubriguèt las mans, l'agachèt solament pas quand s'envolèt la parpalhòla que veniá de desliurar.

Soi aquesta parpalhòla que s'engana de luòc e de temps.