Quand me lèvi d'ora, genre a sièis o sèt oras lo matin, e ben, a un moment, entre nòu e onze oras, ai un pichòt còp de barra e me sentissi tota lassa. E es a aqueste moment que me'n vau far mon penequet del matin.
Lo penequet del matin es lo luxe suprèm de poder respectar los pichòts besonhs de son còs. Es encara mai luxe suprèm quand as un gentleman qu'es d'acòrdi amb tos concèptes de vida, mas aquò's un autre problèma (Se cèrca gentleman per equilibrar lo lièch pel penequet del matin)
S'ajaçar, tancar los uèlhs, se dire "quin luxe lo penequet del matin", s'aconsomir, ausir son primièr ronc e se dire "òc, soi a dormir, raaaa, quin luxe...".
I aurà totjorn un con per te dire "de qué? fas lo penequet lo matin, tu? mas siás capborda", "òc soi capborda e t'emmèrdi, conàs", a ben oè, caliá pas començar. Dormissi quand vòli. Un pauc coma mon chin. Mon chin peta quand n'a enveja e dormís quand n'a de besonh.
Precisi al con de las linhas precedentas que fau tanben lo penequet normal aprèp dinnar quand n'ai de besonh. Perque, de còps que i a, fau coma los autres.
e ièu tanben quand vòli, parièr aprèp manjar...Un luxe qué! E dona talent.
ResponElimina