Cinèma jol plumon : Balada Triste de Trompeta

Sus mon novèl sit internet preferit, aprèp aver picat "amenábar", piquèri "Álex de la Iglesia".

Non, non, vos la vau pas far Les Cahiers du Cinéma coma lo còp passat, que, de tot biais, los ai pas totes vistes sos films... Mas, totun, vos vau donar quauques títols, los que veguèri, se per cas, tombatz dessús a la telé :

- El día de la Bestia, que pòrta plan son nom , es lo film que lo faguèt conéisser, mas me cal avoar la vertat : me'n soveni pas gaire.

- La Comunidad, just enòrme : una femna recupera l'argent qu'un vièlh, ara mòrt, amagava dins son ostal e los vesins de l'immòble vòlon recuperar las dardenas... Aguèt un pauc de succès en França jol títol "Mes chers voisins".

- 800 balas. Dins una epòca lonhdana, plen de westerns spaghetti se faguèron dins lo campèstre desertic d'Almería al sud d'Espanha. 800 balas se debana alai, mas a l'ora d'ara,  d'ancians actors... figurants, d'aqueles westerns spaghettis americans contunhan de jogar als cowboys pels toristas amb la nostalgia de l'epòca daurada del cinèma western spaghetti. I a tota una istòria que me'n soveni pas brica mas me soveni que m'èri regalada.

- Crimen Ferpecto : genial! Agachatz la banda anóncia, i a tot dedins ;):

E vaquí que sus Cuevana, i a un film tot recent de l'aficha un pauc torturada:

Yes! Lo vau agachar!

La debuta, son dos palhassos que fan los palhassos, un d'eles es Santiago Segura e Santiago Segura, ne soi fan, m'agrada son umor gras. Puèi, arriban los militars en bramant de prene las armas. Son los republicans. Scèna plena de sang de batalha entre los franquistas e los republicans... Lo palhasso es fach presonièr. Mas a un dròlle, Javier, que lo ven veire en preson. Ditz que vòl far lo palhasso, coma son paire e son papet. Son paire li ditz que li caldrà far lo palhasso triste perque a tròp patit per poder èsser un palhasso que fa rire...

Puèi, vesèm Javier adulte, sèm a la fin del franquisme, dins las annadas 70. Javier es embauchat dins un circ pichon coma palhasso triste per far lo parelh de palhassos amb Sergio, lo palhasso que fa rire mas que dins la vida vertadièra es autoritari, violent, machista, missantàs e ibronhàs. Sergio es lo marit de Natalia que Javier ne va tombar amorós. L'autoritat violenta d'un contra l'inocéncia de l'autre e a l'entorn de personatges coma ne podèm veire pas que dins los films d'Alex de la Iglesia...
Sabi pas s'es una comèdia dramatica, un film d'amor dramatic, un film dramatic o un film istoric...

Es un film estranh, plen de violéncia amb d'unas scènas pas de bon suportar per los èimes delicats. Plen d'umor tanben mas un umor jaune e plan negre. Es tanben un film "exagerat", barròc se volètz, ont n'i a tròp, mas lo "ne far tròp" fa partida de l'art d'Álex de la Iglesia, es çò qu'agrada justament d'el. Diriái pas qu'es la clau de son succès que seriá exagerar e mai mentir, mas fa partida de son estetica.

Sos filmes an mai d'una lectura e s'agachas aqueste de film al primièr gra, sens umor al segond, tresen o quatren gra, t'agradarà pas. S'agachas sos films sens soscar a la critica que i a darrièr, t'agradarà pas tanpauc. En gròs, se siás con, t'agradarà pas (çò que vòl pas dire que se t'agrada pas, siás un con).
Alex de la Iglesia fa de filmes gòres, mas son pas de filmes gòres a l'americana, non, son de filmes gòres intelligents, se me permetètz l'oximòre.

La banda-anóncia - mèfi, d'unes imatges son violents:

Entrevista d'Álex de la Iglesia a Catalunya Radio :

L'agachatz e me disètz qué ne vira?