Lectura ivernenca : un extrach per se caufar un pauc

"Lo jovent d'un braç l'encenturèt tre que sa man liura cercava son camin e calinhava los botelhs manits, los ginolhs ossoses, las cuèissas magras. Cerquèt lo ventre e la mata sedosa e dejós la mata dintre las cuèissas los dets limpèron dins una gardonada de licor pegosa, cauda e regolosa coma de mèu. Lo Marcèl n'èra tibat com'un boscàs e sas bralhas lo sarravan talament qu'aquò n'èra dolentós. Alavetz, se levèt e dins mens de temps que ne'n cal per o dire foguèt nus coma un vèrme. Son vièch èra coma un arquet, la poncha li tocava l'emboniga. Tornar assetat se meteguèt a léser de calinhejar, de catonejar, d'amanhagar, de chaspar, de chupar aquela arencada rossèla que lo fasiá flambejar per lo fachin de son agach de victima, per lo sorceletge de son perfum, de son biais de son tremolament. Lo Marcèl se seriá negat dins la nèbla de sos uèlhs, dins lo rag de sos regolaments. Dos còps ja aviá rajat lo semen de sa carn e aquò li pegava la borra de son ventre e dintre sas cuèissas. Èra baug de margal ; ensagèt de despolhar la Margarida de sos vestits ; s'embarguèt dins tot'aquelas fatas ; se laguièt ; ne'n destripèt. Quora tota sa carn foguèt a la lutz l'acatèt amb son còs, l'aganissiá de potons, de sosselagas e picava a la pòrta tant que podiá. D'alen, puèi mai fòrt, puèi de totas sas regdas, ensajava de far limpar lo peis dins la bauma, mas bernica! Bufava, susva, se desratelava, se desruscava lo vièch. Ni mai per aquela l'entrada demorava tampada. Perdeguèt un autre gisclet de rag ; èra crebat tre que la Margarida mocigava los linçòls per pas badar. S'alonguèt costat ela, rajolant de susor, pegós d'espèrme e d'òli de pas. Demorèt quauques temps apasimat a ensajar de trobar sas fòrças. N'aviá vergonha de son escach, tanben tornèt tafurar aquela carn cauda e pulsejanta. Doçament sa boca fasiá limpar de garbas de paraulas gentas e agradivas dins l'ausidor de la Margaruda que se meteguèt de rofinar. Alara se tibèt mai maugrat la dolor e zo mai se meteguèt de picar. Li semblava que la poncha de son vièch cabussava dins un bartàs d'avaus. E puèi i aguèt coma una alandada. Balhèt un còp de rens e se trobèt dins l'ostal."

Joan Guers, Gardonadas, Librairie Occitane Salindres, 1985