Depression canina o del sens del ridicul

Amb aquelas temperaturas siberianas, mon canhòt espanhòl a freg. 

Vos o ai pas jamai dich? Ai un chinòt que trobèri dins las carrièras de Barcelona. Èra un cadelon abandonat. Èra laid mas bravet. Tannèri ma maire a distància en li mentir qu'èra tot polidon e que pecaire, moririá espotit per l'autobús se l'adoptava pas.

Un còp a l'ostal, ma maire trobava lo chin afrós, tan lèd que l'amassariás pas de pel sòl, mas plan simpatic, alara, lo gardèt puèi aviá pas gaire la causida. "Pas de felens? Gardaràs lo can!"

E aquel chin es coma la pelosa dels estadis, crenta las temperaturas tròp bassas. Tremola a se'n desfar una articulacion.

Doncas, ma maire, bravassa qu'es, te li crompèt un mantèl al chin : 

E cada còp que li cargam lo mantèl, lo canhòt gemega, plora, udola.

S'asseta pel sòl e bolega pas mai.

Aqueste chin a lo sens del ridicul. 

Un mantèl, aquò rai, mas un mantèl que sembla lo drapèu de la gaypride amb un coret dessenhat dessús, nani! O vos disi, es un mantèl per dròlla pas per masclòt!!!

O alara es lo costat mantèl-string que li agrada pas gaire:

Amb mon sadisme costumièr, es mon pichòt plaser de la jornada de li cargar lo mantèl per anar passejar e de lo veire cambiar de cara "se me metes aquò, fau una depression".