(a)imant

Ai una teoria : soi un imant a colhassas.

Dins lo trin.

Pas gaire de mond, m'installi, coma de costuma, a l'endrech ont i a quatre plaças e una taula. I pòdi metre l'ordenador per faire que trabalhi.

Sus la plaça a costat de ieu, ai amolonat ma saca d'esquina e doas saquetas de libres, a, e mon tricòt tanben.

Molon de plaças vuèjas.

Se lo trin s'emplena pas al Clapàs, s'emplenarà pas jamai, es una lei de vida.

A Seta, ne montan de mond.

Tres òmes vòlon la taula. Es de bona guèrra.

Dos s'intallan en fàcia de ieu.

L'autre s'installa de l'autre costat per pas me far mudar lo molonàs.

E aquí, arriba una conassa que se vòl assetar ont ai mas causas.

Putan i a de plaças a bodre e li cal s'assetar ont i a mos afars?

Plegui l'ordi e amoloni tot sus la taula.

Enrabiada.

Que la manca d'intelligéncia e me venir emmerdar devon èsser las causas que supòrti mens dins la vida.

Lo tipe que s'èra installat de l'autre costat ditz : “avètz doas plaças de liuras darrièr”

E la conassa, qu'èra pas blonda a l'exterior, de respondre “non, mas aital va plan”.

Ieu viri lo cap per pas l'emplastrar.

E lo tipe d'insistir : “non mas aital, obligatz pas la dòna (la dòna, akò's ieu) d'amolonar sas causas sus la taula pecaira”.

Un gentleman de mai.

Oè, soi benlèu un imant a conassas, mas soi tanben un imant a gentlemen, e aquò m'agrada:)