L'autre jorn quand lo Vesin me daissèt los campairòls dins los escalièrs, li telefonèri per lo granmercejar "e mai se afinitats".
- Alò, lo Vesin?
- Es Melania, sabètz, la vesina d'en fàcia!
- Òc! Los avètz trobats?
- E òc. Plan mercés!
- A ben, de res, es pas grand causa.
- e ben, se volètz, deman, poiriatz venir dinnar a l'ostal, los manjarem!
- Ò non, que ne vau manjar pendent tres jorns! (bim dins las dents)
- Rai...
Silenci.
- Aquò vos ditz de venir al cinèma amb ieu deman?
- Lo cinèma? Que non pas! Aquò m'agrada pas!
E ben, vai-te'n cagar!
Mesfia, se 'quò se troba, ilhs son empeisonnats, los champanhous.
ResponEliminaAquela empega de vesin, tè !
ResponEliminaM'enfin !
ResponEliminaAquò se fa pas…
Los òmes, sols, an lo drech d'invitar qualqu'un al cinèma.
Ont anam se las tradicions se pèrdon ?
M'aurias convidat d'anar passar lu 21 de decembre sus la montanha sacrada de « BUGARACH », qu'i seriá 'nat.
ResponElimina