Sovenir estival : sovenir musical

Anèri a quauques concèrts pendent l'estiu e aquò fa totjorn de ben. 
Abans de me tornar metre al trabalh, me faguèri una dimenjada tota musicala.

Lo divendres de ser, L'Art à Tatouille. 
Los aviái pas vistes dempuèi l'an pebre e me regalèri. Aquò agrada a tot lo mond : i a de son electro, de paraulas, d'umor, de vam, de bassas e de melodias, una formula plena de succès!


En mai d'aquò, coma èri amorosa de Roland Ramade quand èri pichòta (o vos diguèri en 2010, remember!) e ben èri ben contenta de l'escotar cantar. En mai d'aquò, cantèt un parelh de cançons de Regg'lyss! Emocion! Èri la sola de conéisser las paraulas de Vive les Gestes, son incultes lo mond.

Lo dissabte de ser, anèri al Domeni d'O a la capitala per una nuèch Klezmer. Lo Domeni d'O es proprietat del conselh general e i fan de cultura: teatre, musica, circ, la programacion es, en règla generala, plan bona, un pauc tròp telerama spirit per ieu, rai. E cada estiu, organizan las "nuèches d'o" que son tematicas. Vos expliqui. Lo domeni d'O es bèl e i a mai d'un espaci: i a un teatre, un amfiteatre en plen èr, un tibanèl bèl e mai que mai un pargue grand que vos i podètz anar passejar se volètz. Primièr, dins la pineda, i a de taulas per manjar, te pòrtas ton recapte, e a 20h, lo primièr concèrt comença. 
Ieu i anèri amb La Jefa e Pomponeta, es pas perque demoram pas mai ensem que sèm pas amigas. Pomponeta aviá facha una quicha. Mangèrem la quicha e a 20h comencèt lo concèrt de l'Amsterdam Klezmer Band qu'aviái ja vist a Manresa e que me fasiá lingueta de los tornar veire. Musica festiva, plena de vam, plena de ritme, de jòia e d'estrambòrd.
A 21h30, cap a l'amfiteatre per veire un film Moi Abraham Toi Ivan, o Toi Ivan moi Abraham, enfin una istòria de Tu ieu Ivan Abraham. Un film en negre e blanc que m'i faguèri cagar grèu grèu grèu tota la primièra mitat. Agachavi de quora en quora la Jefa que semblava de se far cagar tan coma ieu. Pomponeta ela, entre la Jefa e ieu, èra pivelada per l'ecran. Ieu bufavi tant e mai, en mai d'aquò, eriam mal assetadas e en mai d'aquò pudissiá a formatge de cabra aquel film, que de la banasta del recapte, segon lo vent, montava l'embocan.
Malgrat mon quota d'insuportabilitat lèu despassat, saludèri la qualitat de la fotografia e de la realizacion del film. Puèi, m'emmerdèri un pauc mens. Puèi, mèrda, èra una nuèch klezmer e n'i aviá pas una nòta de klezmer dins aquel film. Quina engana! Aurián melhor fach de programar Tren de Vida. Enfin, foguèri ben contenta de veire arribar lo generic de fin.
Lo problèma ven de la programacion, sortissiam d'un concèrt estrambordant per arribar a un film lent, lo contrastre èra tròp violent per poder apreciar a sa justa valor Moi Ivan toi Abraham. 
A 23h30, anèrem jos lo tibanèl escotar Minimal Klezmer Trio un grop completament descabestrat que nos i carrèrem. Mon sol regret es qu'aguèsson parlat anglés. Aquò m'emmèrda que d'Italians venguèsson parlar anglés a Montpelhièr... 

E lo dimenge, anèri a Seta, qu'èra la Sant Loís, granda fèsta, dins un pichon bar dins un barri popular, pas gaire luènh de la fola del canal mas sens toristalha ni joinessa bandada, per escotar Les Supers Belles. Un concèrt qu'amb la Jefa e Pomponeta doblidarem pas. Espèri que seràn programadas dins tot plen de salas e que las poirai tornar veire plan lèu. Quina energia, quin umor, quin gaubi !


E vos pòdi dire que lo diluns de matin, aviái pas enveja de trabalhar...