Melamitat

Vau Al Camp faire las comissions. Ieu quand fau las crompas, rabali pas. Sabi de que me cal crompar e fai tirar. Rabali pas a agachar akò, akò o lo demai. Traçi ma rota. (es pas un comportament femenin , akò, o sabi).
E quand arribi a la caissa, sortissi las crompas del carreton e las meti en òrdre a la caissa. Lo mond t'amolonan tot akò "tant que tomba pas, ne pòdi metre". Ben ieu non. Ieu meti las causas dins l'òrdre: las botelhas en primièr, apuèi çò dur e cairat, puèi çò dur mas pas cairat, e acabi pel mens dur. I a tanben lo criteri "frigo/pas frigo". Mas es complicat d'explicar la teoria... Bon, avètz compres. Akò o fau per ganhar de temps. Aital, akò arriba dins mas mans dins l'òrdre que deu dintrar dins la saca, aital, un còp a l'ostal, mas manòtas prenon las causas dins l'òrdre que devon èsser recaptadas. Lo problema es qu'akò, la caissièra o sap pas e de còps que i a ven trebolar mon òrdre, la puta.

Cada còp que vau Al Camp, me desespèri tota sola. Mai que mai per çò que devon pensar de ieu las caissièras.
Ja, l'òrdre sul tapís de la caissa, semblan una casèrna militària mas crompas! Se devon dire "tè, encara una psicorigida maniaco-recaptaira". E quand ensagi de saludar... Es patetic. Quequegi.
Non, quequegi de verai. Es pas que meti de "que" a la (gas)cona, quequegi coma un quequejaire vertadièr qu'as enveja de ne li fotre una perque lo sortiguèsse son mot, macarèl!. Akò dona "B... B... B... Bo.... Bo... Bon Bon Bonjour". Patetic. Vos o disi. Es afrós. E dins l'istòria, la quequejaira qu'as enveja de ne li fotre una perque lo sortiguèsse son mot, soi IEU.
De còps que i a quequegi. Quequegi grèu. E lo mond son plan ensenhats, rison pas. Me disi que lor devi far pena. È, vos rasseguri, Figura de Gòbi e Marineta rison eles, se trufan, lor devi pas far pena a akeles dos... (Pomponeta, braveta que l'aimi, se trufa pas ELA. Li fau pena). E quequejar al restaurant, akò te fa sentir coooooon. Mas tòrni a mas crompas...

Pensatz:
mania per pausar las crompas sul tapís + quequejadís
de qué pensan de ieu? Soi segura qu'a la pausa cafè de las caissièras d'Al Camp parlan de ieu. Benlèu que me filman amb las camèras de seguretat e s'o tòrnan passar regularament per s'escalassar sus mon eskina. Un jorn, arribarai al Camp e serai "clienta del jorn" per totas las petadas de rire que prenon dins la sala de la pausa cafè e Seta tota saurà que soi una maniaca del tapís de caissa e que quequegi.



E çò pièger, es que dins la vida vidanta vertadièra de cada jorn, en mai de roncar e petar, parli de loooooonga, quiti pas de charrar, e soi bordelica qu'es al limit de la legalitat.



Soi una calamitat.