Talhaaaaaada

Dimecres, en formacion, aviam un professor que nos parlèt del cant, de l'utilizacion del cant en classa e tot aquò.
Alara ieu ai un problemàs... Sabi pas cantar, es afrós, la topina de ma grand la bòrnha es melhora que ieu... Pasmens, ensagi. Mas non. Es un pauc coma l'espòrt al collègi, sus mon butlletin marcavan "D'esfòrçes, volontària, mas non, resultas insufisentas" . De saber pas cantar, aquò me fa plan mai cagar que non pas de córrer tan lèu coma l''eiriç k traversa la rota.... Es lo desesper de ma vida.
Puèi , en cors, kò m'agrada de far cantar los pichons!
Alara, coma soi una filha plena de ressorgas d'idèas e autras causas plan utilas, fau de causas facilas, que pòdi arribar eventualament a cantar, e ai TOTJORN l'enregistrament sus CD se per càs...
Conclusion: mos pichons cantan. Es quand meme la tòca non?, anam pas faire lo remake dels Coristas version Nadau , alara...
Expliqui aquò al professor formator - mos collègas o sabián ja, l'an plan remarcat...
E, el , brave que brave, me vòl far comprene qu'es pas grèu, genre implicitament "deves aver d'autras qualitats" e dona l'exemple d'una collega seuna qu'es subrebona en dessenh, qu'o explicava tot en dessenhant al tablèu, e contunha coma aquò dins un lirism que me voliá convéncer...
Quand acabèt:
"Mas, sabi pas dessenhar tampauc"

Mon cas es perdut emai desesperat o l'invèrs.










Per contunhar dins la tièra, lo mond m'aiman e me vòlon pas far de mal:


Kò m'aprendrà a aceptar los messatges dels desconeguts... .
Kò m'aprendrà a perdre mon temps sus la messatjariá instantanèa...
Lo còp que ven disi entrainaira d'atletism. Es decidit.