Profechi d'esser a l'ostal per levar las èrbas per plantar de flors...
Mostri a mon fraire (que se'n branda completament ) cada canton amb ço que i a dedins:
- Alara aquí i a d'ulhets, aquí i a de glaujols, aquí i a d'ulhets, alai i a de basèli, alai i a de petùnias o de begonias e aquí tanben. Aquí, es un gerani, aquí son d'ulhets. Aquí, ailà e alai son d'ulhets.
E dins aqueste canton i a de floretas; per far un massís...
- E i a pas d'ulhets dedins?
- Pfff, non!
Mièja-ora mai tard, arriba la vesina.
Li mostra mon obra botanica e torni començar:
- Alara aquí i a d'ulhets, aquí i a de glaujols....
E mon fraire de resumir:
- I a sonque d'ulhets, ako sembla Manon des Sources....
Deman, soi bona, el e la vesina m'apèlan Ugolin....
Ma, Papééééééé, es pas ma fauto se din li paketoun de grano d'ullé, n'i a tanti de grano!!! Ieu, li plante touto, li grano!
après los ulhets Ugolin es tombat amorós e se n'es cordurat un sul teton, enfin un riban ròse... mèfi que nòstra Mèla aprenga pas a cordurar perque ont la pòt menar aqueste interés per las òbras de l'ostal? mas l'oneste òme cultiva lo seu jardin!
ResponElimina