divendres, 2 de març del 2012

Mirèio-Land

Anèri veire al teatre La Vista al Clapàs la pèça Miréio-Land per la Cia Beau Parleur.
Aquò me motivava mejan que lo títol me fasiá pas lengueta e que l'aficha m'agradava pas. Mas quand una pèça de teatre amb un pauc d'occitan dedins passa al Clapàs, e ben i vau, e se i pòdi menar los pichons, encara melhor! 
L'istòria: lo fraire partit a París, Uc, tòrna al país, en cò de son fraire Ròc amb l'idèa, per salvar lo país, de far un pargue d'atraccions sus Provença installat sus la proprietat familhala, oposicion arbitrada per lo conse del vilatge e la tanta dels dos fraires.
Rai, presentat coma aquò, fa pas mai enveja que l'aficha. 
La pèça se dubrís sus un monològ de la Tanta Melania que parla a las ombras, las ombras, son a l'encòp lo public e los aujòls de la familha. Arriban Ròc e lo Conse que tòrnan d'una manifestacion contra la linha de TGV. Totes tres parlan francés amb quauques frasas en occitan que venon ponctuar lo dialòg, es un francés coma se parla(va) aquí. Puèi, suspresa, arriba Uc, lo contrari dels autres: encravatat, ufanós e parla-ponchut (tròp de defauts per una sola persona!).

Ròc es lo tipe del país que vòl contunhar de viure al país e del país, vòl pas èsser un santon, vòl pas vendre son país.
Uc es lo tipe del país partit a París far fortuna que tòrna e que, per sauvar lo país, lo vòl afichar, vòl profechar de torisme qu'es la carta de jogar segon el.
Lo Conse es coma Ròc, puèi evoluís amb los arguments d'Uc e sap pas qué causir entre una Provença autentica mas sens emplec e una Provença santonizada que desrevelhariá l'economia del país.
M'agrada lo ròtle de la Tanta : representa la familha, la tradicion familhala, los aujòls, a qual parla regularament dins d'apartés (cossí se ditz?) ont apostròfa lo public tanben, pren pas posicion dins la lucha fratricida, es d'acòrdi amb los dos. Es tanben lo solet ròtle femenin de la pèça, permet de sortir de la tens(i)on entre los dos fraires e sos monològs a las ombras menan una part de poesia, respiracions de la pèça.

D'unes trobèron aquò maniquèu : a la fin de la pèça, lo public deu votar, deu causir entre Ròc e Uc. 
Me semblèt pas maniquèu : provoquèt una reflexion pregonda sus qué vivèm, qué volèm, qué causissèm. Ròc me fasiá plorar de tant que l'aimavi mas d'un autre costat, podèm pas empachar la marcha en abans (o la pèrda en abans...). Quand sèm dins la primièra region d'immigracion de França, quand un estatjant sus dos que demòra aquí es pas d'aquí, e qu'aquel fenomèn contunharà, sens parlar del torisme de massa, cossí podèm far per pas nos negar, per pas desaparéisser, per pas que nòstras cultura, lenga, istòria and co contunhen sens èsser ni un Moïcan, ni un santon, ni un terrorista? Cossí aver totas las infrastructuras necessàrias a aquelas populacions nombrosas en servar çò qu'avèm? Cossí capitar de far sens pèrdre lo país?


La pèça es d'André Benedetto, escricha en 1994, jol títol Terres brûlées ou Mirèio Land, tragi-comédie. 
Un extrach : 
UC: Préserver un paysage, une langue, une céréale, un insecte.... quelle utopie! quelle idiotie! Les fusées, les usines, les avions, les pétroliers, les tanks et les bagnoles pollueront de plus en plus. Et les gueules de la famine s'ouvriront de plus en plus larges, et de plus en plus près de nous...
ROC: Nous on conserve l'essentiel....
UC: Faut le faire servir. Grâce à cet essentiel, notre seul rêve c'est de tenir le coup encore quelques années, de s'en sortir...
ROC: Je veux dire, l'équilibre de la nature et la qualité de la vie.
UC: Ça n'existe plus la nature. Ça n'a jamais existé la nature!
ROC: On maintient la source en état où tout le monde viendra boire. Et la braise au creux de la main....
UC: Le monde évolue, vous stagnez! 
ROC: Uc, nous sommes dans la même époque. Nous ne sommes pas le même temps. Tu glisses dans un couloir parallèle au nôtre. Tu voudrais nous entraîner dans ta chute vertigineuse. Alors tu passes, tu repasses, tu laboures notre horizon!
AMFÓS, à part: C'est vrai que nous, nous sommes pour les lenteurs de la vie et de la respiration. Pour la propagation des bonnes idées par petits groupes. Pour l'évolution sans à coups. Mais ce projet... tout de même... pour la région...
ROC: Nous ne sommes pas derrière, nous sommes devant. 
UC: C'est honteux! Quand on a un produit à vendre, on le vend. Il y a des régions qui sont dans une situation bien pire et qui n'ont rien du tout à offrir aux visiteurs!

5 comentaris:

  1. Un legidor espantat2/3/12 13:56

    "Aquò me motivava mejan". Seriá pas partit en viatge, ton korrectur?

    ResponElimina
  2. E ben, dròlla, un "aparté" (a parte en latin) se pòt dire "un apart" o "una convèrsa a despart" segon lo diccionari F/Òc de Cristian Laux. Bona jornada !

    ResponElimina
  3. Thanks Mirelha. Es que, quand escriguèri lo pòst, mon diccionari de Laux èra escondut jos ... jos qué? sabi pas... èra perdut dins mon bordèl qué.

    ResponElimina
  4. Coma ven de l'italian : a parte (a despart), perque emplegar pas en occ un a parte (en italic); o a-parte (en italic totjorn).
    conversa e despart es un pauc long e apart sembla l'abreujament de apartament !

    ResponElimina

Mercé :)