Viatge dins la nèbla

Dins totes mos defauts que fan emmaliciar lo mond, n'i a un qu'enràbia los amics tarneses : demòri pas jamai. Aquò me peta e a onze oras, la nuèch, me'n tòrni a mon ostal pròche de la mar. 

E sabètz de qu'es lo camin melhor Còrdas-l'ostal? E ben, cal far Albi, Sant-Africa, Montpelhièr, pas besonh de pagar ni l'autorota, ni lo pont de Milhau. M'aurà calgut dètz ans per o saber. En mai d'aquò, lo camin entre Albi e l'A75, es plan polit. Enfin, o supausi. Perque dempuèi qu'ai descobèrt aquel itinerari meravilhós e ben o plòu, o fa nuèch, o i a de nèbla e plan sovent los tres a l'encòp.

E l'autre ser, que partiguèri coma una raubaira a una ora pauc crestiana, m'empeguèri la nèbla tre Còrdas. 

E me mainèri qu'aviái doblidat de prene d'aiga. E ieu, s'ai pas d'aiga dins l'auto, me morissi. 

Me disi "pas grèu, ne cromparàs a Albi". Mas passèri pas davant una botigòta d'arab dubèrta la nuèch, nimai davant un restaurant rapid que te fa pagar lo botelhon d'aiga 3,50€.

Passèri Albi. Rai.

Passavi vilatges atudats, vilatges vuèges e la set se fasiá mai bèla.

Aquò t'aprendrà a manjar de Cantal, colhassa. (caldrà que vos conte coma passèri de "m'agrada pas lo formatge" a "mangi tot lo Cantal").

Començavi de contar las oras e los quilomètres fins a Sant-Africa ont i a pas solament un paure Macdonald, ont i a un paure kebab, una pizzeria pas bona (teni l'informacion d'una santafricana!) e soi pas segura que i aja una botiga araba dubèrta la nuèch. Fin finala, ieu qu'asiri la vila, me cal plan reconéisser que  la sola causa positiva de la ciutat, es que, a quina ora que siá, trobaràs un arab de dubèrt per te vendre una caneta de Redbull o una botelha de Cristalina de l'etiqueta estriçada. Cristalina, m'agrada pas aquela aiga. Es pas cara, e tot lo mond la crompan, mas soi segura que dins pas gaire, te sortiràn un esclandre coma que marca mal aquela aiga, veiretz, o vos disi ieu, que m'i coneissi en aiga. Ieu compri de Salvetat, qu'a una botelha "generosa", de Perrier perque m'agrada mas o sabi plan qu'es una multinacionala capitalista afrosa, de Quezac perque la reclama, i aviá d'occitan dedins (amb un accent de mèrda, mas chut) e que de còps que i a, soi una occitanista colha,  o de Mont Roucous, qu'es subrebona (mas subrecara) e que soi fan fan fan del Pargue Natural de Lengadòc Naut, crompariái plan la d'Alet que i a de croses occitanas sus son etiqueta e que de còps que i a, soi una occitanista colha, mas an plegat. 

Mas non, me podiái pas solament crompar una botelha de cristalina, èra la nuèch sornassa entre Albi e la civilizacion de l'A75. 

Pièger qu'aquò, èra una nuèch neblosa.

Traversavi de vilatges-trèvas ont devistavi a pro penas los ostals dels contravents barrats. 

Crosavi pas una paura autò. 

Encara mens un pedon o una bicicleta.

La set se fasiá mai canina. 

Seguissiái la rota sens saber. 

Puèi, entre los fums, te devistèri un lum.

Passèri davant. Èra un bar. 

Dubèrt.

Un bar-tabat.

Faguèri mièja-vòlta, parquèri l'autò sul parcatge de la plaça del vilatge.

Abans de ne sortir de l'autò, prenguèri dins lo saquet mon Laguiòla. Perque "òm sap pas jamai".

Dintrèri.

Aquí dedins tanben, n'i aviá de fum.

Sembla que la lei contra lo fumar dins los bars e sai pas ont mai es pas arribada fins a aqueste vilatge sortit de la nèbla. 

Pas que d'òmes dins lo bar. 

Darrièr lo comptador, una femna. 

Of.

Fa païsana.

Me demandi perqué una païsana ten lo bar-tabat del vilatge ont venon totes los mascles celibataris del vilatge fumar, beure e se bandar.

Demandi una còca-còla.

Mentre se vira d'esquina per agantar la botelha dins un refregidor, un òme se sarra de ieu. Sa cara, la bota tan pròche de la mieuna que sembla que me vòl potonejar. Mas non, se contenta de m'agachar dins los uèlhs en clinant lo cap.

"Bonser" li disi en sorisent. Perque dins mos estudis d'infirmièra en psiquiatria, m'ensenhèron que cal pas respondre a l'agressivitat per d'agressivitat. Mon bodista zen que, fins ara, roncava tranquilament dins mon interior, se desrevelha subte. Pas de panica, pas de panica, pas de panica : beu ta còca-còla coma se de res non èra.

Pagui la femna lèu.

Li demandi se vend de botelhas d'aiga. 

De qué?

D'aiga.

Aquí, d'aiga ne bevon pas, aquò se vei.

L'òme que s'èra sarrat de ieu sortís del bar.

Me prepausa la femna, plan aimabla, de m'emplenar una botelha de còcacòla vuèja amb d'aiga de la canèla. Li disi de òc. Me cal menar encara tres oras, o pòdi pas far sens aiga. 

Me dona la botelha.

La granmercegi, sincèra e contenta d'aver mon aiga (me prengatz pas per Kohlanta ni per Pekin Express ni autra conariá ont podrai pas beure).

Vau per sortir.

A mas non, lo tipe estranh es defòra, dins la carrièra, endacòm entre lo bar e mon autò.

Paupi la pòcha. 

Lo Laguiòla i es totjorn. 

Discretament, lo sortissi.

Lo trepador.

Esquèrra, drecha, pas degun per carrièra.

Vau lèu cap a l'autò, la botelha jol braç, lo Laguiòla dins la man drecha.

To-to, dubrissi l'autò a distància, dubrissi la pòrta, dintri lèu e to-to, clavi tot.

Respiri.

Pausi la botelha.

Aluqui los lums de l'autò.

Pas degun, pas de bruch, pas res.

Pausi lo Laguiòla.

Bevi un còp.
Bufi.