Demorar al lièch

L'autre matin, aviái pas enveja d'anar trabalhar. 

Sas, quand siás dins ton lièch, lassa, e te dises "telefoni per dire que i vau pas". Mas fin finala, ta morala caganta, ton etica nècia e ton empatia inutila te fan escampar lo plumon luènh de ton còs congelat per anar cap als comuns e començar la jornada. E ben, l'auriái degut escotar mon ieu interior diabolic que me disiá "anem, demorem a dormir tota la jornada."

Cors a 8h. 

Arribi a 7h55 davant lo comptador de l'òme que dona las claus. 

Barrat.

L'òme que dona la clau de la sala i es pas.

Espèri un momenton. 

08h00. Comença lo desfilat de las secretàrias. E soi pas dins ma classa.

Pensi als escolans que m'espèran davant la pòrta, mas coma es al tresen estanci, la canha, los vau pas prevenir que me cal esperar, que soi aquí mas sens clau. Esperaràn un momenton, son braves.

Me preni un chocolat a la maquina istòria de me caufar e de pacientar un pauqueton.

Una de las secretarias, mai equipada que las autras,  me dubrís la pòrta que dona l'accès a l'armari de las claus.

Sala 304. 

La clau i es pas.

Panica. "i a pas la clau" disi a la secretària. Ela se'n caga e a ben rason.

Mon ieu interior professional comença de romegar grèu contra lo tipe de las claus. E me disi que las condicions meteorologicas son contra la capitada dels corses del jorn. 

Enveja de tornar a l'ostal. 

Monti a la sala se per cas lo tipe de la clau l'auriá dubèrta abans de desaparéisser engolit pel trauc negre de sa conariá.

Los escolans m'espèran. Lor disi qu'ai pas la clau. Es dubèrta la sala? 

Non. Ok, esperatz-me, tòrni dins un momenton.

Son 8h15, an sòm e freg. Ieu tanben mas ai mon chocolat caud.

Davali.

E aquí una escolana me crida "Dòna, l'ai la clau, ieu. L'òme de las claus me l'a donada." 

Mon ieu interior l'insulta coma cal, edulcòri amb un : 

- Mas o podiás pas dire abans?

- A ben, vos aviái pas vista.

- Lo còp que ven, me metrai un girofar.

8h20.

Dubrissi la pòrta.

Pausi mos afars. 

Pausi lo chocolat luènh de ieu perque sabi qu'es dangierós.

Los escolans s'installan.

Sortissi l'ordenador. 

Branqui lo video projector a l'ordenador. 

Marcha pas.

Mas qual es lo conàs que desbranca totjorn lo video projector dins la sala 304? De qué li pòt fotre que lo videoprojector demòre brancat?

Preni lo cable per lo brancar. 

E aquí, envolada lirica del cable que, quand lo prenguèri, decidèt d'anar tustar lo gòt de chocolat que s'anèt espetar pel sòl sens doblidar de passar abans sus mon tricòt pausat sus la cadièra.

E los escolans que dison pas res. 

Rison solament pas.

Ieu a sa plaça m'auriá fach rire. 

Rai.

Me cal netejar per terra que pòdi pas passar lo cors a chauchilhar dins aquela fanga chocolatada. 

Lo paquet de mocadors dins la saca. 

Dubrissi la saca, cerqui los mocadors.

Sabètz los paquets de mocadors, i a un bocin plastificat que pega per lo tornar barrar?

E ben al bocin plastificat que pega... i pendolava una servieta igienica.

E aquí mon cap fa lo resumit :  as sòm a ne crebar, as vint minutas de retard en causa d'un conàs e d'una nècia, as vuejat lo chocolat pel sòl e sul tricòt que poiràs pas cargar uèi que, dau còp, te gelaràs tota la jornada e ara, as dins la man un paquet de kleenex pegat a una servieta igienica davant toooota la classa. 

Mancava pas qu'una causa : que las bralhas petèsson quand me baissi per netejar pel sòl...

Pasmens, o sabi que quand mon ieu interior se vòl pas levar, lo cal escotar...