Fotut!

Vòli pas èsser pessimista mas me sembla qu'amb lo vesin, es fotut.

M'aviá contat sa vida a l'asard d'un rescontre dins lo garatge e fasiá de jorns qu'aviá pas brica lo moral lo tipe. E un jorn, aguèt un rendètz-vos important , de matin, qu'anava condicionar la rèsta de sa vida e la rèsta de son moral.

E aquel jorn d'aquí, arribi a l'ostal de vèspre e te vesi qu'a los contravents de tancats. Lo vesin a PAS JAMAI los contravents de tancats.

Panica.

"Benlèu que son rendètz-vos s'es pas passat coma voliá, qu'a pas lo moral e que se vòl penjar."

Panica, panica. Passi un quart d'ora a virar pròche de la fenèstra del salon per poder devistar de qué se passa dins son salon a el, mas pas res.

Panica, panica, panica. Telefoni a La Jefa en li explicar l'afar. 

- E ben, vai-te'n picar a sa pòrta.

- A mas siás caborda, i soi pas jamai anada a son ostal. E quand dubrirà, aurai l'èr fina ten: " A ben, vos sètz pas suicidat finala?"

- Rai, ben sabi pas, telefona-li.

- Òc, es aquò, li telefoni, e se respond pas, anarai picar a sa pòrta.

Vos cal saber una causa : m'agrada pas de telefonar al mond que coneissi pas subreplan. Aquò's un esfòrç enormàs per ieu. Mas aquí, cargada de tota la motivacion possibla, li telefoni.

Aquò tinda. 

Respond. 

(of, es pas mòrt!)

- Alò, lo vesin? 

- Òc

- Es Melania! Cossí anatz?

- Coneissi pas de Melania.

E ben crèba, caronha!