La setmana passada me contèron que la setmana d'abans l'Enric lor contèt qu'aviá adomergit un gabian. Un gabian mas aquò se pòt pas adomergir! li diguèron los collègas.
E ben siiiiiiiiiii.
E aquí comença l'istòria tant setòria coma veridica de l'Enric e del gabian.
L'autre jorn, l'Enric te veguèt un gabian dins sa figuièra. Aviá pas bona mina lo gabian. Èra un gabian triste.
"es magre aquel gabian, se diguèt l'Enric, li vau donar un quiconet que mangèsse un pauqueton".
Anèt dins la cosina e furnèt. De qué manja un gabian? E ben de peis pardina!. Aviá pas qu'una topina d'anchòias l'Enric. Te prenguèt una anchòia e la te li portèt al gabian de la figuièra.
Lo pausèt pel sòl e lo gabian dubriguèt las alas, te saufinèt l'anchòia e virèt lo bèc, tot mespresós.
Li agrada pas l'anchòia?
Ben, non , es salada bogre de colhon!
E l'Enric de tornar dins la cosina per t'asagar l'anchòia per la dessalar. E aquí te crosèt son caramentran de femna:
- E de qué fas?
- Li levi la sal a l'anchòia
- E pk li levas la sal a l'anchòia? Te creses que las salan per que tu las dessalèsses en i passant 10 litres d'aiga?
- Daissa-me dessalar mon anchòia, arrèsta de m'emmerdar
De qué fariá pas per un gabian dins sa figuièra.
E li tornèt portar l'anchòia, dessalada aqueste còp.
E lo gabian, dubriguèt las alas, davalèt de sa figuièra e engoliguèt l'anchòia.
L'endeman, lo gabian èra tornarmai dins la figuièra.
Ricon li volguèt dessalar tornarmai una anchòia mas la trobèt pas la topina d'anchòias.
Era son caramentrant de femna que li aviá escampat la topina "s'es per las dessalar e las donar a una puta de gabian...".
Fasiá pas res. Lo Ricon li trobariá quicòm mai de li donar a son gabian.
E li trobèt... una bóstia de paté per cat.
Lo Ricon la pausèt la bóstia de paté per cat jos la figuièra.
Lo gabian agachèt. Saufinèt. Despleguèt las alas. Davalèt de la figuièra e se mangèt la bóstia de paté per cat e tornèt dins la figuièra.
L'endeman, lo Ricon èra content de tornar a l'ostal.
E lo gabian èra totjorn dins la figuièra.
Ricon li tornèt daissar una bóstia de paté per cat jos la figuièra.
Lo gabian saufinèt, comencèt de desplegar las alas... mas arribèt lo gatamiau del caramentran de femna del Ricon. Aquel cruparlhàs l'aviá saufinat son paté e veniá manjar sa bóstia...
E lo gabian, espaurugat, dubriguèt las alas...
s'envolèt
e s'anèt pausar alai ont lo crup li fariá pas de mal,
se venguèt pausar sus l'espatla del Ricon.
E aquò, tant de memòria d'òme coma de gabian, s'es pas jamai vist a Seta.
Parlan de ieu, de ço que vesi! :)
ResponEliminaEs una bufa ?
ResponEliminaD'aqui lo nom afectuós de Rincón-cagador que balhèt lo fièr gabian al Ricon. Cal precisar que lo gabian èra lo digne eretièr d'un ancian linhatge de la noblesa murciana - que son d'aqueles que preferisson morir de fam puslèu que trabalhar. E perqué s'emmerdar en trabalhar quand, per subreviure, sufís de trapar lo borrico, perdon, lo bon Ricon, que trabalharà per tu?
ResponElimina