Cortex

Lo cinèma ont vau es un cinèma diferent. Fa d'annadas que me disi que me lo cal presentar sul blòg e pas jamai o fau. Uèi tanpauc o farai pas.

Dins las diferéncias del cinèma ont vau rapòrt al multiplèx afrós, i a las sesilhas "senior". Lo principi : los vièlhs se marcan sabi pas ont e pagan pas qu'un euro simbolic. Òsca! 

Las sesilhas senior, i èri pas jamai anada.

E uèi, i soi anada.

Pas que de retirats dins la sala.

Èri prevenguda, èra marcat sul programa "cine-senior".

Puèi, just abans l'ora oficiala, la pòrta se dobrís e t'arriba un minibus de vièlhs de l'ostal de retirada acompanhats de sas doas infirmièras. 

Entre temps, s'asseta a costat de ieu una vièlha que, un còp assetada, ditz "yé soui trop pétita, j'y vois pas". Li expliqui qu'a pas que de prene un dels sètis pels enfants que i a en bas de la sala "a, oui, mais yé soui handicapée". Don't move, i vau. Li preni son sèti, li installi e l'ajudi a s'assetar. "Cuando una elle est pétita...". D'aquelas frasas dels imigrats espanhòls que me meton totjorn de bona umor.

Enfin, aquò geinava pas gaire que i veguèsse pas, dormiguèt tot lo long del film.

Lo film? Quin film? A ben òc, lo film.

Lo film èra dins la programa del FIRN, Festenal Internacional del Roman Negre :  Cortex. Remirable! 

Lo speech : un policièr alzeimerizat se'n va dins un ostal de retirada, i nifla de mòrts dobtosas e comença l'enquèsta malgrat sa malautiá.

Los papets de l'ostal de retirada comentavan en dirècte, coma dabans la tele. Aquò m'estonèt pas que quand menèri ma mameta al cinèma, parlava tot fòrt per comentar çò que se passava sus la tela, genre "Mais tu vois pas que c'est une salope?!" e ai notat dins mon quasernet "nota bene per mai tard : arrestar de prepausar de menar la mameta al cinèma, vergonha assegurada". E ben los papets de l'ostal de la retirada, aquò desrevelhèt quicòm quand lo policièr alzeimer potonegèt  a grands còps de lenga una caluga de sa residéncia "rooooooooooooo, va bicar amb la caborda... un òme tan polit!".
Bon, lo film : Dussolier es fabulós dins un jòc entre desemparament e luciditat desesperada de l'Alzeimer o los reflèxes del policièr en forma.

Es bravament filmat e fins a la fin, lo film nos pren... E l'anar del policièr alzeimer esmòu... 

Aquò me pertocava e me demandavi de qué podiá far als autres espectators qu'èran benlèu plan mai pròche d'aquò que non pas ieu...
E dins lo film, atencion, vau dire la fin, lo policièr a rason, las mòrts son mai que dobtosas, qu'una infimièra es una tuaira en seria.
E ben, me levèri que risiái tota sola en me dire que, a la fin del film, jamai de la vida los papets de l'ostal de la retirada voldrián tornar amb sas infirmièras.
 

E ma mameta espanhòla, de me veire sorire sola, me fa "sètz plan simpatica, ten, vos fau un poton."