Un blòg vos manca e tot es despoblat

Dimars de matin, quand me levèri, faguèri coma cada matin, geekassa que soi, agachèri lo corrièr electronic : mon adreiça personala, mon adreiça professionala, mon adreiça del blòg, Facebook, las estadisticas del blòg, lo blòg per veire çò qu'an escrich los autres, VDM e Midi Libre.

E dins mon adreiça del blòg, te vesi un e-mail que l'expeditor es « blogger » e lo subjècte « avèm suprimit ton blòg ». « LÒL » que me diguèri, la coneissèm la manòbra dels piratas d'internet : « se tornas pas metre sul pic ton mot de passa, tot serà suprimit ». Levat que dins l'email, i aviá pas de demandas de mot de passa ni de carta blava. 

Verificacion sul blòg : i èra pas mai. Suprimit.

Vuèg.

Perque se quauqu'un deu suprimir aquel blòg, aquò's ieu. Benlèu un jorn, akò me petarà e o farai mas serà MA decision. Los uèlhs plens de lagremas, cliquèri per veire de qué n'èra. 

Una error. Error qu'ai de mal de comprene, mas rai.

Seguissi las indicas per mostrar al Sénher Google que non, soi pas un robòt programat per un missant pirata de l'internet per raubar lo mond. 

E tot aquò, o fasiái amb las cervèlas que pedalavan.

Me torna la convèrsa corta mas intensa qu'aguèri amb un escrivan a Rodés. Lo tipe me felicitava per lo blòg, ieu me sentissiái colhona, sabiái pas tròp qué dire a despart de granmercejar... E me demandava perqué publicavi pas. E aquí, del naut de ma fiertat Tecnologia Informacion e Comunicacion, li respondèri « Mas publiqui ja ! Lo blòg es un supòrt, diferent del libre rai, mas es un supòrt de publicacion !» e de li donar mai d'arguments : a gratis, liure servici pels autres e que permet l'interactivitat amb los legeires. Oè, ieu, quand crosi Sergi Javaloyès (o Javayolès, sabi pas jamai), parlam de mon blòg. D'unas lengas de pelha dison que me passèt la pomada per qu'anèsse veire son espectacle amb Walt Tisnèr que i aviá just aprèp.

Es MON argument quand de mond me dison de publicar : « es ja publicat: lo blòg ». Argument que permet de copar cort a la convèrsa e de parlar de quicòm mai perque non, vòli pas escriure un libre mai gròs que mos mini pòsts, non, vòli pas publicar una part del blòg. Çò qu'es sul blòg es un contengut per blòg, en linha, de consultar quand siás al trabalh e que t'emmèrdas, quand siás a ton ostal  o quand siás a rabalar sus internet, e vòli pas que passe sus un supòrt papièr (per quand serai mòrta : vòli PAS que lo contengut d'aquel blòg siá estampat per publicacion). Autant la mediocritat o la leugieretat passan sus internet, autant passan pas brica sul supòrt papièr. Avètz pas de que prene d'unas darrièras publicacions made in IEO per o comprovar se me cresètz pas : es pas perque pòs escriure quatre linhas seguidas, que tos amics te dison « oà, siás tròp bon(a) » e que l'IEO te publica, que ton libre serà de qualitat.

Mas dimars, quand te veguèri mon òbra – oè, vòli pas publicar mas me la peti grèu de capitar de téner aquel blòg dempuèi tant de temps- engolida dins lo trauc negre de Ciberland, ne plorèri un moment.

Puèi, prenguèri aquò amb filosofia : rai, se me lo tornan pas lo blòg, es lo moment de virar pagina, de passar a quicòm mai. E me preniái a fantasmar, que dins d'unas annadas, i auriá una legenda urbana sus ieu « dison qu'escriviá un blòg que fasiá pantaissar tot l'occitanisme ont contava sa vida sexuala ».

Mas, dos jorns aprèp, mon pichòt espaci d'expression escricha me mancava. Ai pas gaire lo temps d'aquesta passa que soi aclapada de trabalh mas es justament quand lo blòg existissiá pas mai que voliái dire al mond entièr çò que pensavi.

Entre temps, pensèri a cambiar de botiga : de me crompar un nom de domeni, un espaci sus un serveire professional e me far mon blòg a ieu complètament independent de quina plataforma que siá.

Puèi, vegèri los messatges de sosten dels uns e dels autres : los emails, los SMS, Facebook, lo messatge de desesper d'Aura, lo pòst del Joan deu Peiroton, reporter sauvaire de l'occitanisme, lo pòst nº1 de La Rapieta, lo pòst de l'Òmi de la Fotografia, lo pòst de la Fadarela que comunica per imatges ara, lo pòst del Cercaval, lo pòst nº2 que me faguèt pissar de rire de la Rapieta, espèri que doblidi pas degun. Mercé a totes!! Me trachèri que i aviá al mens quinze personas de pertocadas per la desaparicion del blòg.

Fàcia a aquela emocion provocada per la mòrt del blòg, daissèri tombar l'idèa de ne far un autre de blòg, se cal saber arrestar. Decidiguèri doncas de demorar una legenda tuada al mitan de sa glòria, seriái lo James Dean de la blogosfèra occitana.

Mas Google n'a decidit autrament e soi tornada !!!!!