un élephant, ça pleure énormément.

Un còp èra una elefanta. 

Aquela elefanta èra pas coma los autres elefants. Capitava pas de viure en tribú amb eles, alara fasiá sa vida d'elefanta sola. Un jorn que rabalava, la venguèt trobar un esquiròl. Un polit esquiròl, coquinon, de la coa longa e dels uèlhs aluserpits

- òu, l'elefanta, de qué fas aquí?

- ò, ben sai pas, rabali. Vau per aquí, per ailà. Espèri que la vida passe.

- e perqué siás pas amb ta tribú d'elefants?

- ba, sai pas, se comprenèm pas gaire.

- e ben ieu serai ton amic. 

E cada ser, l'esquiròl li veniá far la convèrsa. L'esquiròl descubriguèt una elefanta inteligenta, polida darrièr sa trompassa, que lo fasiá rire e qu'aimava las meteissas causas qu'el. E l'elefanta trobèt lo qu'aviá totjorn esperat.

E foguèron amoroses.

E s'aimèron. A la debuta, foguèt pas aisit, imaginatz un esquirolet amb una elefantassa, de memòria de la natura, aquò s'èra pas vist. E s'aimavan.

Mas un jorn, l'esquiròl li diguèt qu'aimava melhor anar amb una esquiròla. 

E la daissèt. 

L'elefanta plan malurosa partiguèt. Se n'anèt. 

L'instinct dels sieus tornèt: se n'anèt ont se'n van totes los elefants qu'espèran pas res mai de la vida.

Luènh de tot e de totes, ont pas degun mai li vendriá far sagnar lo còr, esperava. Esperava que la vida passèsse, en se demandant de totes los qu'èran a son entorn dins aquel cementèri de la vida, quantes èran mòrts desesperats d'esperar que la vida passèsse.